برای او که «هست» – تفریحبار

نیمه شعبان که می رسد گویی کل شعبه های خیر به مومنان نزدیک می شود؛ «وَ اِنَّمَا سُمِّیَ شَعْبَانَ لِاَنَّهُ یَتَشَعَّبُ فِیهِ اَرْزَاقُ الْمُوْمِنِینَ؛ و آن، شعبان نامیده شده برای آنکه ارزاق مومنان در آن منشعب می شود.» بالاخره سالروز میلاد وارث همه خوبی هاست؛ واهب العطایا هم بیشتر از اوقات دیگر بذل و بخشش می کند به برکت این مولود؛ هم او که بیمنه رزق الوری.

به گزارش تفریحبار، مسعود پیرهادی در سرمقاله روزنامه رسالت با این عنوان نوشت:  امام عصر ارواحنافداه میراث دار انبیاء و اولیاء است؛ از آدم صفوه الله علی نبیناوآله وعلیه السلام تا محمد رسول الله صلی الله علیه وآله؛ از امیرالمومنین علیه افضل صلوات المصلین تا امام عسکری علیه السلام. اگر دریاها جوهر شوند و درختان، قلم؛ این ها تمام می شوند اما مناقب آن حضرت که وارث شخصی چون علی علیه السلام است، تمام نمی شود.
اما در این نوشته می خواهم قدری از مظلومیت امام زمان عجل الله فرجه بنویسم؛ از امامی که هست ولیکن بسیاری می پندارند نیست! امامی که اساسا نرفته است که بخواهد بازآید.
حضرت عیسی بن مریم علی نبیناوآله وعلیهماالسلام عروج کردند اما غیبت امام زمان سلام الله علیه اینچنین نبوده که ایشان به آسمان بروند. حضرت، حاضر و ناظر است؛ بین ماست؛ اذن الله سامعه است؛ عین الله ناظره است؛ اما معاذالله از جانب دوستان هم نادیده گرفته می شوند. ما خود، حجاب خودیم و باید انانیت ما از میان برخیزد تا بفهمیم و ببینیم بقیه الله را.
امام نه تنها حاضر است بلکه ظاهر هم هست اما برای کسی که طاهر است و قلب و چشمش زنگار گناه نگرفته؛ برای کسی که هم سنخ اوست، غیبت هم منتفی است چه رسد به عدم حضور.
حالا تصور کنید آخرین امام معصوم با شان و مرتبتی که امام صادق علیه السلام درباره ایشان فرمودند: «اگر من در دورانش بودم همه عمر به خدمتش می ایستادم» بیش از هزار سال است که «هست» اما مردم به گمان اینکه نیست و قرار است بیاید، درکی از حضور آن حضرت ندارند و به تبع نه خدمتشان می رسند، نه آنچنان که باید خدمتشان می کنند؛ مظلومیت برای امام از این بیشتر؟ و محرومیت برای ما از این بیشتر؟
فارغ از فلسفه تامه غیبت که خدا می داند؛ آنچه از آیات و روایات و کلام بزرگان، استنباط می شود این است که اکثریت مردم باید به قدری رشد کنند که توفیق ولایت مداری حقیقی را پیدا کنند؛ با قیام امام، قیام کنند و با قعود، قعود. معرفت داشته باشند؛ یعنی اولا او را امام بدانند و ثانیا مفترض الطاعه بشناسند. رشد جامعه در کسب آمادگی است؛ همین آمادگی و استعداد را انتظار می نامند؛ نه نشستن و به در خیره شدن!
رستگاری یک شرکت کننده در مسابقه، نه در ایام مسابقات؛ بلکه در ایام تمرین رقم می خورد.
دنیا هم همین است؛ «الا و انّ الیوم المضمار و غداً السّباق»؛ این دنیا محل آماده شدن و تمرین کردن است. یک مرحله از مسابقه را در ظهور و مرحله نهایی و مسابقه اصلی در آخرت رخ نشان می دهد و برای هر دو باید در مرحله تمرین، توشه دست وپا کرد.
غرض از این عرایض چیست؟ آن است که وقتی نگاه به مسیله مهدویت، اینگونه باشد که «فعلا خبری نیست؛ حالا شاید بعدا خبری شود»؛ عموما افراد، حرکت جدی نمی کنند؛ اما اگر بفهمیم که «الان هم خبری هست و ازقضا مدت هاست که خبری هست»، دل مومن دیگر آرام و قرارش را از دست می دهد. تازه می گردد به دنبال یاری که حاضر است و ناظر. تازه مضطر می شود و دلش به مضطر حقیقی گره می خورد.

پایان خبر تفریحبار