راز کینه فرقه های انحرافی از امیرکبیر

جمعه 27 شعبان 1266 قمری سالروز اعدام میرزا علی محمد شیرازی، بنیانگذار فرقه دست ساز بابیه بود که همزمان با پیدایش این جریان انگلیسی، کشور درگیر برخی تلاطمات سیاسی و اجتماعی شد.

به گزارش تفریحبار، به نقل از جام جم، زمانی که جانشینان شیخ احمد احسایی و سیدکاظم رشتی پایه گذاران شیخیه بر سر رهبری این جریان فکری با هم درگیر شدند، سیدعلی محمد نامی از شیراز که جزو شاگردان سیدکاظم محسوب می شد بعد از تنش در میان شیخیه، در سال 1259 قمری فرصت را مناسب دید و در جریان سفر از مکه به بوشهر خود را «رکن باب» یا نایب امام زمان نامید.

 از این پس کسانی که دل در گرو او داشتند و افکار وعقاید عجیب وغریبش راپذیرفته بودند، به عنوان پیروان فرقه بابیه در تاریخ معاصر ایران شناخته شدند. تاریخ شیعه البته تا پیش از این، خالی از ظهور و بروز چهره های مدعی نمایندگی از جانب مهدی موعود(عج) نبود. هرازگاهی که شرایط سیاسی واجتماعی جامعه درگیر تلاطمات روزگار بود و قدرت های حاکم در نهایت ضعف و سستی قرار داشتند و زمانه بامردم سرسازگاری نداشت، این افراد با فرصت طلبی به طرح ادعاهای خود می پرداختند و چند صباحی تقلایی می کردند و برخی مردم ساده اندیش هم زودباورانه به جمع کوچک آنها می پیوستند. به رغم تکاپوهای اولیه این جریان های نوپدید شبه دینی و شکل گیری برخی تجمعات کم رمق از مجموعه حامیان اما این مدعیان فروغ پرتلاءلویی نداشتند و با زد و خوردهایی که هم از جانب مردم و هم از سوی حاکمیت مستقر صورت می گرفت، جمع شان پراکنده می شد و فرجام فرد مدعی هم چیزی جز فرار و تبعید یا زندان و اعدام نبود. 
 
فرقه سازی استعمار 

اگرتا قبل ازدوره صفویه، مدعیان صرفا براساس ادعاهای شخصی یا فهم خود از شرایط زمانی به طرح دیدگاه های خود می پرداختند و تقلایی می کردند و بعدها مثل برق و باد هم از خاطره ها دور می شدند اما اواخر دوره شاهان صفوی و زمانی که این سلسله در نهایت ضعف و فتور قرار داشت، برخی جریان های خطرناک که صرفا برداشت ظاهری از دین داشتند، امکان جولان پیدا کردند و این روند در اواخر حکومت زندیه به اوج خود رسید.  

نکته قابل تامل این که قدرت های استعمارگر که از میانه حکومت صفوی، ایران و کشورهای پیرامونی را محلی مناسبت برای تامین منافع خود می دانستند با شناخت دقیق از ریشه های قوی دینی در ببین مردم ایران به فکر ایجاد فرقه های جدید و دست ساز افتادند تا پیوندهای میان جامعه و مذهب را تضعیف کنند. این حرکت که از قرن هیجدهم و نوزدهم میلادی در ایران و دیگر کشورهای خاورمیانه شروع شد، هدفی جز ایجاد انحراف در عقاید شیعه نداشت و طبعا برای رسیدن به این هدف باید میان علمای دینی به عنوان زعمای مذهب شیعه و مردم شکاف ایجاد می کردند. 

پایان خبر تفریحبار