ریزش آسمان خراش ها

آسمان خراش ها نمادی از پیشرفت بلندپروازی و توانایی مهندسی بشر هستند. این سازه های غول پیکر که سر به فلک کشیده اند شهرها را متحول کرده و افق های جدیدی را پیش روی ما گشوده اند. با این حال تاریخ شاهد لحظات تلخی نیز بوده است؛ لحظاتی که این نمادهای پایداری به ناگاه در هم فرو ریخته اند. ریزش یک آسمان خراش فارغ از ابعاد فنی و مهندسی رویدادی عمیقاً تکان دهنده است که نه تنها خسارات جانی و مالی فراوانی به بار می آورد بلکه اعتماد عمومی به ایمنی سازه های بلند را نیز خدشه دار می کند.

فاجعه ریزش یک آسمان خراش می تواند ناشی از مجموعه ای پیچیده از عوامل باشد؛ از خطاهای انسانی در طراحی و اجرا و استفاده از مصالح نامرغوب تا بی توجهی به نگهداری و بازرسی های دوره ای و یا حتی رویدادهای غیرمنتظره و مخرب مانند آتش سوزی های گسترده انفجار زلزله های شدید یا حملات هدفمند. هر یک از این عوامل به تنهایی یا در ترکیب با یکدیگر پتانسیل تضعیف ساختار حیاتی یک ساختمان بلند و در نهایت منجر شدن به فروپاشی آن را دارند.

درک دلایل و چگونگی وقوع این حوادث ناگوار برای مهندسان معماران قانون گذاران و عموم مردم از اهمیت بالایی برخوردار است. بررسی فاجعه بارترین ریزش های آسمان خراش ها در طول تاریخ نه تنها یادآور آسیب پذیری سازه های ساخته دست بشر در برابر نیروهای مختلف است بلکه درس های حیاتی را برای بهبود استانداردها افزایش ایمنی و پیشگیری از تکرار چنین فجایعی در آینده به ما می آموزد. این مقاله با بررسی تعدادی از برجسته ترین و مخرب ترین نمونه های فروپاشی ساختمان های بلند در سراسر جهان به شما کمک می کند تا با ابعاد مختلف این حوادث علل ریشه ای آن ها و پیامدهای ویرانگرشان آشنا شوید و درک عمیق تری از اهمیت ایمنی سازه و نقش عوامل مختلف در پایداری یا فروپاشی یک بنای بلندمرتبه به دست آورید.

آسمان خراش هایی که فرو ریختند

در طول تاریخ ساخت و ساز ساختمان های بلندمرتبه و آسمان خراش های متعددی در سراسر جهان دچار فروپاشی شده اند. این حوادث هرچند نادر اما همواره با پیامدهای فاجعه بار جانی و مالی همراه بوده اند. بررسی این وقایع تلخ به ما کمک می کند تا از اشتباهات گذشته درس بگیریم و با شناخت عوامل مؤثر در بی ثباتی سازه ها به سمت ساخت و سازهای ایمن تر و پایدارتر حرکت کنیم. این فروپاشی ها دلایل گوناگونی داشته اند که از نقص های سازه ای و خطاهای محاسباتی در زمان طراحی و ساخت تا بلایای طبیعی آتش سوزی های مهیب و حتی حملات تروریستی را شامل می شود. هر یک از این رویدادها مجموعه منحصربه فردی از شرایط را در بر می گرفت که نهایتاً به تخریب کامل یا جزئی یک سازه بلند منجر شد. در ادامه به معرفی و بررسی جزئیات تعدادی از فاجعه بارترین و شناخته شده ترین موارد ریزش آسمان خراش ها و ساختمان های بلند در تاریخ معاصر می پردازیم تا ابعاد مختلف این حوادث و درس های آموخته شده از آن ها روشن شود.

برج های دوقلو آمریکا

ریزش برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی (World Trade Center) در نیویورک در پی حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بدون شک یکی از فاجعه بارترین و به یادماندنی ترین حوادث تاریخ است که در آن سازه های بلندمرتبه دچار فروپاشی شدند. برج های شمالی و جنوبی هر کدام با ۱۱۰ طبقه نماد قدرت اقتصادی و مهندسی آمریکا بودند. در آن روز دو هواپیمای مسافربری ربوده شده با فاصله زمانی کوتاهی به طبقات بالایی این دو برج برخورد کردند. برخورد هواپیماها خسارت سازه ای قابل توجهی به ستون ها و تیرهای فولادی در طبقات محل برخورد وارد کرد و سیستم های اطفاء حریق را از کار انداخت. اما عامل اصلی فروپاشی آتش سوزی گسترده ای بود که در پی اشتعال ده ها هزار گالن سوخت جت در طبقات بالایی آغاز شد. این آتش سوزی برخلاف آتش سوزی های معمولی ساختمان بسیار شدیدتر و طولانی تر بود و دمای فولاد سازه ای را به حدی رساند که مقاومت آن به شدت کاهش یافت. فولاد در دماهای بالا خاصیت خود را از دست داده و نرم می شود. با تضعیف ستون ها و تیرهای فولادی در طبقات بالایی که تحت فشار بارهای عظیم طبقات فوقانی قرار داشتند سازه شروع به تغییر شکل کرد و نهایتاً طبقات فوقانی بر روی طبقات پایینی فرو نشستند. این پدیده منجر به یک فروپاشی پیشرونده (Progressive Collapse) یا اثر دومینو شد؛ جایی که فروپاشی یک طبقه بار اضافی را بر طبقات زیرین وارد کرد و باعث فروپاشی آبشاری آن ها تا سطح زمین شد. برج جنوبی پس از حدود یک ساعت و برج شمالی پس از حدود یک ساعت و چهل دقیقه از زمان برخورد هواپیما فرو ریختند. این فاجعه به کشته شدن ۲۷۵۳ نفر در نیویورک (شامل مسافران هواپیماها کارکنان برج ها و نیروهای امدادی) منجر شد و درس های مهمی در مورد طراحی سازه ها در برابر بارهای غیرمتعارف و مقاومت در برابر آتش سوزی های شدید آموخت. با وجود اینکه طراحی اولیه برج ها در برابر بارهای باد و حتی برخورد هواپیماهای کوچک تر مقاوم بود اما ترکیب برخورد هواپیما با آتش سوزی عظیم و طولانی مدت ناشی از سوخت جت فراتر از بارهایی بود که در زمان طراحی پیش بینی شده بود.

فروشگاه زنجیره ای سامپونگ کره جنوبی

فروپاشی فروشگاه زنجیره ای سامپونگ در سئول کره جنوبی در ۲۹ ژوئن ۱۹۹۵ یکی از مرگبارترین فجایع سازه ای در تاریخ معاصر بود که صرفاً ناشی از عوامل انسانی و سهل انگاری فاحش در طراحی و ساخت و ساز بود. این ساختمان پنج طبقه که در ابتدا برای کاربری اداری طراحی شده بود در حین ساخت به یک فروشگاه بزرگ تغییر کاربری داد. این تغییر بدون بازنگری و تقویت مناسب ساختار اصلی انجام شد در حالی که بارهای وارده بر یک فروشگاه (مانند وزن قفسه ها کالاها و تعداد زیاد مشتریان) بسیار بیشتر از یک ساختمان اداری است. علاوه بر این مدیریت ساختمان به طور غیرقانونی یک طبقه پنجم به بنا اضافه کرد و از مصالح سنگین برای ساخت آن استفاده نمود. همچنین کانال های تهویه مطبوع سنگین در پشت بام قرار داده شدند که وزن قابل توجهی را به سازه تحمیل می کردند. ستون های بتنی اصلی ساختمان بسیار نازک تر از حد استاندارد برای تحمل این بارها ساخته شده بودند و تنها نیمی از فشار وارده را می توانستند تحمل کنند. ماه ها قبل از فروپاشی ترک های بزرگی در ستون ها و سقف مشاهده شده بود اما مدیریت به جای تخلیه و تعمیر ساختمان صرفاً محل ترک ها را با سقف کاذب پوشاند و تعداد کمی از کارکنان را به طبقات پایین تر منتقل کرد. در روز حادثه ترک ها به سرعت گسترش یافتند و حدود هفت دقیقه قبل از فروپاشی کامل هشدارهای جدی توسط کارکنان داده شد اما زمان کافی برای تخلیه کامل ساختمان که در آن زمان حدود ۱۵۰۰ نفر در آن حضور داشتند وجود نداشت. ساختمان در کمتر از ۲۰ ثانیه به طور کامل فرو ریخت و منجر به کشته شدن ۵۰۲ نفر و زخمی شدن ۹۳۷ نفر شد. این فاجعه به دلیل نادیده گرفتن اصول مهندسی فساد و سهل انگاری مدیریتی به وقوع پیوست و منجر به محاکمه و زندانی شدن افراد مسئول از جمله مدیر ساختمان شد.

ساختمان اداری های-رایز برزیل

در ۲۶ ژانویه ۲۰۱۲ ساختمان اداری ۲۰ طبقه ای های-رایز در مرکز شهر ریودوژانیرو برزیل به طور ناگهانی فرو ریخت. این فروپاشی نه تنها خود ساختمان اصلی را با خاک یکسان کرد بلکه باعث تخریب دو ساختمان کوچک تر مجاور آن نیز شد که در اثر ریزش آوار و فشار ناشی از فروپاشی ساختمان اصلی آسیب دیدند و فرو ریختند. این حادثه در میدان سینه لاندیا یکی از مناطق شلوغ و اداری شهر رخ داد. خوشبختانه زمان وقوع حادثه در ساعات پایانی روز کاری بود و بسیاری از کارکنان ساختمان را ترک کرده بودند اما با این حال این فاجعه منجر به جان باختن ۱۷ نفر شد که عمدتاً شامل نگهبانان کارگران نظافتچی و افرادی بودند که هنوز در ساختمان حضور داشتند. تحقیقات بعدی نشان داد که علت اصلی ریزش ضعف ساختاری شدید در بنا بوده است. گزارش ها حاکی از وجود ترک های جدی و گسترده در سازه ساختمان بود که نشان دهنده مشکلات اساسی در طراحی ساخت یا نگهداری آن بود. برخی منابع به انجام تغییرات غیرمجاز در داخل ساختمان یا اضافه کردن بارهای اضافی اشاره کردند که می تواند به تضعیف سازه کمک کرده باشد. این حادثه زنگ هشداری برای مسئولان شهر ریودوژانیرو بود به ویژه با توجه به نزدیک شدن به زمان برگزاری رویدادهای مهم بین المللی مانند جام جهانی ۲۰۱۴ و المپیک ۲۰۱۶. این فاجعه بر اهمیت بازرسی های منظم تقویت سازه های قدیمی و رعایت دقیق مقررات ساخت و ساز تأکید کرد تا از وقوع حوادث مشابه در آینده جلوگیری شود.

هتل نیو ورلد سنگاپور

فروپاشی هتل نیو ورلد در سنگاپور در ۱۵ مارس ۱۹۸۶ یکی از تلخ ترین حوادث تاریخ این کشور پس از جنگ جهانی دوم محسوب می شود. این ساختمان شش طبقه که شامل یک بانک در طبقه همکف یک باشگاه شبانه در طبقه دوم و چهار طبقه هتل در بالا بود در کمتر از ۶۰ ثانیه به طور کامل فرو ریخت. این حادثه منجر به مدفون شدن حدود ۵۰ نفر در زیر آوار شد. علت اصلی این فاجعه پس از تحقیقات گسترده مشخص شد: خطای فاحش در محاسبات سازه ای در زمان طراحی. مهندس سازه ساختمان وزن بارهای زنده (مانند وزن افراد و اثاثیه) و بارهای مرده (مانند وزن خود سازه و دیوارها) را به طور جدی دست کم گرفته بود. او در محاسبات خود تنها وزن بارهای زنده را در نظر گرفته بود و وزن قابل توجه بارهای مرده را نادیده گرفته بود. این اشتباه محاسباتی باعث شد که ستون ها و دیوارهای باربر ساختمان نتوانند وزن واقعی سازه را تحمل کنند. در طول سال ها سازه تحت فشار بیش از حد قرار گرفت و به تدریج ضعیف شد تا اینکه نهایتاً در روز حادثه تاب نیاورد و فرو ریخت. عملیات امداد و نجات در سنگاپور که به زیرساخت های مدرن مجهز بود به سرعت آغاز شد و هفت روز به طول انجامید. مهندسان و متخصصانی از سراسر جهان برای کمک به عملیات اعزام شدند. یکی از چالش ها آواربرداری از بالا بود که خطر بی ثباتی بیشتر آوار را داشت. با کمک مهندسان خارجی که در سنگاپور برای پروژه های مترو حضور داشتند تونل هایی به زیر آوار حفر شد و از این طریق ۱۷ نفر زنده نجات یافتند. این فاجعه بر اهمیت دقت در محاسبات سازه ای و مسئولیت پذیری مهندسان در تضمین ایمنی ساختمان ها تأکید کرد و منجر به بازنگری در مقررات ساخت و ساز در سنگاپور شد.

مجتمع لوتوس ریورساید چین

در ۲۷ ژوئن ۲۰۰۹ بلوک شماره ۷ از مجتمع مسکونی لوتوس ریورساید یک ساختمان ۱۳ طبقه که در حال ساخت بود در شانگهای چین فرو ریخت. آنچه این حادثه را از بسیاری دیگر متمایز می کند نحوه فروپاشی آن است: ساختمان به جای اینکه به سمت پایین فرو بریزد به طور کامل به پهلو بر روی زمین افتاد در حالی که فونداسیون آن نسبتاً دست نخورده باقی مانده بود. خوشبختانه از آنجا که ساختمان هنوز در دست ساخت بود و ساکنی در آن حضور نداشت تلفات جانی بسیار محدود بود؛ تنها یک کارگر ساختمانی که نتوانست به موقع از ساختمان خارج شود جان خود را از دست داد. تحقیقات بعدی نشان داد که علت اصلی این فروپاشی سستی و بی ثباتی خاک در نزدیکی رودخانه بود که پروژه در مجاورت آن قرار داشت. پیمانکاران برای ساخت پارکینگ زیرزمینی مقادیر زیادی خاک را از یک سمت ساختمان حفاری کرده و در سمت دیگر ساختمان در نزدیکی رودخانه تلنبار کرده بودند. این تل خاک عظیم فشار جانبی زیادی را به دیواره خاکی وارد کرد و باعث شد که خاک زیر فونداسیون ساختمان در نزدیکی رودخانه نشست کند و بی ثبات شود. همزمان حفاری در سمت دیگر تکیه گاه لازم برای ساختمان را از بین برده بود. این ترکیب از بارگذاری نامتعادل و سستی خاک منجر به واژگونی ساختمان شد. این حادثه نگرانی های جدی را در مورد کیفیت ساخت و ساز و رعایت مقررات ایمنی در چین به ویژه در پروژه های ساختمانی بزرگ و سریع برانگیخت. همچنین مشخص شد که شرکت سازنده این مجتمع برای مدتی به صورت غیرقانونی فعالیت می کرده است. این فاجعه بر اهمیت مطالعات دقیق ژئوتکنیکی مدیریت صحیح خاکبرداری و خاکریزی در پروژه های ساختمانی و نظارت دقیق بر اجرای مقررات تأکید کرد.

هتل رویال پلازا ناخون راتچاسیما تایلند

فروپاشی هتل رویال پلازا در شهر ناخون راتچاسیما تایلند در ۱۳ آگوست ۱۹۹۳ یکی دیگر از فجایع مرگبار سازه ای ناشی از سهل انگاری و تخلفات ساختمانی بود. این ساختمان هتل که در ابتدا شش طبقه داشت به طور غیرقانونی سه طبقه دیگر در سال ۱۹۹۰ به آن اضافه شده بود. این اضافه طبقات بدون تقویت مناسب ستون ها و فونداسیون ساختمان انجام شد در حالی که سازه اصلی برای تحمل وزن تنها شش طبقه طراحی شده بود. علاوه بر این یک منبع آب بزرگ و سنگین در بالای پشت بام نصب شده بود که بار اضافی قابل توجهی را به سازه تحمیل می کرد. این ترکیب از اضافه بار ناشی از طبقات اضافی و منبع آب به تدریج ستون های ساختمان را تحت فشار قرار داد و آن ها را تضعیف کرد. در روز حادثه ساختمان به طور ناگهانی و بسیار سریع در کمتر از ۱۰ ثانیه فرو ریخت؛ به طوری که هر طبقه در حدود ۱.۶ ثانیه فرو می نشست. این فروپاشی ناگهانی و سریع فرصت بسیار کمی برای فرار به افراد داخل ساختمان داد. در زمان وقوع حادثه چندین جلسه و سمینار بزرگ از جمله جلسه ای با حضور کارکنان شرکت ملی نفت تایلند در حال برگزاری بود که این امر به افزایش تعداد قربانیان کمک کرد. این فاجعه منجر به کشته شدن ۱۳۷ نفر و زخمی شدن ۲۲۷ نفر شد. عملیات امداد و نجات بلافاصله آغاز شد و با تلاش های زیاد از جمله استفاده از تلفن های همراه برای مکان یابی افراد محبوس چندین نفر نجات یافتند از جمله یک زن باردار که دو روز پس از حادثه از زیر آوار بیرون کشیده شد. مالک هتل مهندس و معمار مسئول اضافه طبقات غیرقانونی به جرم سهل انگاری منجر به مرگ دستگیر و محاکمه شدند. این حادثه نمونه ای بارز از پیامدهای فاجعه بار نادیده گرفتن مقررات ساخت و ساز و طمع برای کسب سود بیشتر به قیمت جان انسان ها بود.

برج اسکای لاین ویرجینیا آمریکا

در دوم مارس ۱۹۷۳ بخشی از برج مسکونی ۲۶ طبقه ای اسکای لاین پلازا در چهارراه بیلی (Bailey’s Crossroads) در ویرجینیا ایالات متحده در حین عملیات ساختمانی فرو ریخت. این حادثه در حالی رخ داد که ساخت و ساز هنوز به پایان نرسیده بود و قرار بود تا چند ماه بعد تکمیل شود. ریزش در طبقات بالایی آغاز شد و به صورت آبشاری به سمت پایین گسترش یافت و بخش قابل توجهی از سازه را تخریب کرد و آن را به تلی از آوار تبدیل نمود. تحقیقات کارشناسی که پس از حادثه انجام شد علت اصلی فروپاشی را جابجایی یا حرکت نامناسب ستون های بتنی در طبقه بیست و دوم ساختمان و همچنین وزن بیش از حد طبقات بالایی به ویژه طبقه بیست و چهارم عنوان کرد. به نظر می رسد ستون های بتنی در طبقه ۲۲ به درستی مهار نشده بودند یا دچار نقص در اجرا بودند که این امر باعث شد نتوانند بار سنگین طبقات فوقانی را تحمل کنند. در نتیجه ستون ها در این طبقه شکسته شده و این شکست منجر به فروپاشی طبقات بالایی و سپس فروپاشی پیشرونده طبقات زیرین شد. این حادثه منجر به کشته شدن ۱۴ کارگر ساختمانی و زخمی شدن ۳۴ نفر دیگر شد. این فاجعه بر اهمیت حیاتی نظارت دقیق بر اجرای صحیح جزئیات سازه ای به ویژه در سازه های بتنی بلندمرتبه در حین ساخت تأکید کرد. همچنین نشان داد که حتی در مراحل پایانی ساخت و ساز نیز نقص های اجرایی یا طراحی می توانند منجر به حوادث فاجعه بار شوند و ایمنی کارگران در پروژه های ساختمانی باید همواره در اولویت قرار گیرد.

ساختمان دهلی دهلی نو هند

در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۰ یک ساختمان چند طبقه در منطقه لاکشمی ناگار در دهلی نو پایتخت هند در پی باران های موسمی شدید و طغیان رودخانه یامونا که در نزدیکی آن قرار داشت فرو ریخت. این ساختمان عمدتاً محل سکونت کارگران مهاجری بود که از مناطق روستایی به شهر آمده بودند و به صورت غیرقانونی با حداقل امکانات و در شرایط نامناسب در این ساختمان زندگی می کردند. این فاجعه منجر به کشته شدن ۶۷ نفر و زخمی شدن بیش از ۱۵۰ نفر شد. علت اصلی فروپاشی این ساختمان ضعف ساختاری و فونداسیون نامناسب آن بود که با نفوذ آب ناشی از باران های سیل آسا و بالا آمدن سطح آب های زیرزمینی در اثر طغیان رودخانه تشدید شد. آب به خاک زیر فونداسیون نفوذ کرده و ظرفیت باربری آن را کاهش داده بود همچنین ممکن است به سازه ساختمان نیز آسیب رسانده باشد. این ساختمان احتمالاً بدون رعایت کامل مقررات ساخت و ساز و با مصالح بی کیفیت ساخته شده بود. عملیات امداد و نجات در طول شب با چالش های زیادی روبرو بود و با استفاده از سگ های زنده یاب برای یافتن افراد مدفون در زیر آوار ادامه یافت. خانواده های کارگران مهاجر با نگرانی و اضطراب در محل حادثه تجمع کرده بودند تا خبری از بستگان خود به دست آورند. این حادثه به وضوح نشان داد که ساخت و سازهای غیرمجاز و ناایمن به ویژه در مناطقی که مستعد بلایای طبیعی مانند سیل هستند می توانند پیامدهای انسانی ویرانگری داشته باشند و بر لزوم اجرای دقیق قوانین شهرسازی و تأمین مسکن ایمن برای اقشار آسیب پذیر جامعه تأکید کرد.

برج های های لند سلانگور مالزی

در ۱۱ دسامبر ۱۹۹۳ بلوک شماره ۱ از مجتمع مسکونی های لند تاورز یک ساختمان ۱۲ طبقه واقع در منطقه هولو کلانگ در سلانگور نزدیک کوالالامپور پایتخت مالزی در اثر رانش زمین فرو ریخت. شاهدان عینی گزارش دادند که ساختمان به آرامی و در سکوت وحشتناکی کج شد و سپس به طور کامل با خاک یکسان گردید. این فاجعه منجر به کشته شدن ۴۸ نفر شد. علت اصلی این فروپاشی رانش زمین در دامنه تپه ای بود که مجتمع در پای آن ساخته شده بود. این رانش زمین خود ناشی از ترکیبی از عوامل بود: اولاً ضعف در سیستم زهکشی و جمع آوری آب های سطحی در دامنه تپه وجود داشت. ثانیاً یک پروژه ساخت و ساز جدید در بالای تپه مسیرهای طبیعی جریان آب را تغییر داده و باعث فرسایش تدریجی خاک و مسدود شدن برخی از لوله های زهکشی موجود شده بود. ثالثاً بارش بی وقفه و سنگین باران در طی ده روز قبل از حادثه خاک را اشباع کرده و فشار هیدرواستاتیکی بر دیواره خاکی و لوله های زیرزمینی را افزایش داده بود که منجر به ترکیدگی لوله ها و نفوذ بیشتر آب حاوی خاک رس به لایه های زیرین خاک و در نهایت بی ثباتی و رانش زمین شد. عملیات امداد و نجات بلافاصله آغاز شد و در روزهای اولیه تعدادی از ساکنان نجات یافتند اما جستجو برای یافتن بازماندگان یا اجساد تا ۱۲ روز ادامه یافت. برای جلوگیری از تکرار فاجعه دو بلوک دیگر این مجتمع که در نزدیکی بلوک فروریخته قرار داشتند تخلیه شدند. این حادثه بر اهمیت مطالعات دقیق ژئوتکنیکی در مناطق شیب دار طراحی مناسب سیستم های زهکشی و تأثیر پروژه های ساخت و ساز مجاور بر پایداری زمین تأکید کرد.

ساختمان رونان پوینت لندن انگلیس

در ۱۶ می ۱۹۶۸ بخشی از ساختمان ۲۲ طبقه رونان پوینت یک برج مسکونی نوبنیاد در منطقه نیوهام در شرق لندن دچار فروپاشی جزئی اما فاجعه بار شد. این حادثه در اثر انفجار گاز در طبقه هجدهم ساختمان رخ داد. انفجار دیوارهای باربر پیش ساخته در طبقه ۱۸ را از بین برد و باعث شد که طبقات فوقانی (۱۹ تا ۲۲) تکیه گاه خود را از دست داده و بر روی طبقات زیرین فرو بریزند. این فروپاشی به صورت یک پدیده «فروپاشی پیشرونده» یا «اثر دومینو» ادامه یافت به طوری که طبقات بالایی با سقوط خود بارهای اضافی و ضربات دینامیکی را به طبقات پایین تر وارد کرده و باعث شکست آن ها تا طبقه همکف شدند. با وجود شدت حادثه و تخریب بخشی از ساختمان تنها ۴ نفر کشته و ۱۷ نفر زخمی شدند. این ساختمان تنها ۵ روز قبل از حادثه تکمیل شده بود و حدود ۲۶۰ نفر در آن ساکن بودند. نکته قابل توجه این بود که با وجود استفاده از گاز شهری هیچ یک از طبقات مجهز به شیر قطع اضطراری گاز نبودند. تحقیقات پس از حادثه نشان داد که طراحی ساختمان در برابر اثرات انفجار ضعیف بوده و فاقد استحکام کافی برای جلوگیری از فروپاشی پیشرونده در صورت از بین رفتن یک المان باربر اصلی (مانند یک دیوار) بود. این فاجعه منجر به تغییرات اساسی در مقررات ساخت و ساز در بریتانیا شد. «قانون ساختمان» در سال ۱۹۷۰ اصلاح شد و الزاماتی را برای جلوگیری از فروپاشی پیشرونده در ساختمان های بلندمرتبه (بالاتر از ۵ طبقه) معرفی کرد. این الزامات شامل تقویت سازه برای مقاومت در برابر بارهای غیرمتعارف مانند انفجار یا حذف یک دیوار باربر یا ایجاد مسیرهای بار جایگزین برای توزیع مجدد نیروها در صورت خرابی یک جزء اصلی بود. حادثه رونان پوینت یک نقطه عطف در مهندسی سازه بود و اهمیت طراحی برای مقاومت در برابر حوادث غیرمترقبه و جلوگیری از فروپاشی زنجیره ای را برجسته کرد.

چه چیزی باعث ریزش آسمان خراش ها می شود؟

ریزش آسمان خراش ها معمولاً ناشی از ترکیبی از عوامل است که شامل نقص در طراحی یا اجرای سازه استفاده از مصالح بی کیفیت نگهداری نامناسب اضافه بار بیش از حد مجاز آتش سوزی های گسترده و کنترل نشده انفجار زلزله های شدید رانش زمین یا حملات هدفمند می شود.

کدام ریزش آسمان خراش ها فاجعه بارترین بود؟

از نظر تعداد قربانیان و تأثیر جهانی ریزش برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی در نیویورک در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ فاجعه بارترین بود. با این حال فروپاشی فروشگاه سامپونگ در کره جنوبی نیز با بیش از ۵۰۰ کشته یکی از مرگبارترین حوادث ناشی از سهل انگاری در ساخت و ساز محسوب می شود.

چند آسمان خراش در طول تاریخ فرو ریخته است؟

تعیین تعداد دقیق آسمان خراش هایی که در طول تاریخ فرو ریخته اند دشوار است زیرا تعریف «آسمان خراش» در طول زمان تغییر کرده و سوابق ممکن است ناقص باشند. با این حال چندین ده مورد فروپاشی کامل یا جزئی ساختمان های بلندمرتبه و برج ها با تلفات جانی در نقاط مختلف جهان ثبت شده است.

آیا آسمان خراش های مدرن می توانند فرو بریزند؟

آسمان خراش های مدرن با استفاده از دانش پیشرفته مهندسی مصالح با کیفیت بالا و رعایت سخت گیرانه ترین استانداردها و مقررات ایمنی ساخته می شوند. این سازه ها برای مقاومت در برابر طیف وسیعی از بارهای عادی و غیرعادی از جمله زلزله بادهای شدید و آتش سوزی طراحی شده اند. با این حال هیچ سازه ای در برابر رویدادهای بسیار نادر شدید یا ترکیبی از عوامل غیرقابل پیش بینی کاملاً مصون نیست و ایمنی مطلق وجود ندارد اما احتمال فروپاشی در آن ها بسیار پایین است.

علت ریزش برج های دوقلو چه بود؟

ریزش برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ ناشی از برخورد هواپیماهای ربوده شده و آتش سوزی های گسترده ای بود که در پی آن رخ داد. برخوردها به سازه آسیب رساندند و سیستم های ایمنی را مختل کردند اما عامل اصلی فروپاشی تضعیف ستون های فولادی در اثر حرارت بسیار بالای ناشی از سوخت جت بود که منجر به از دست دادن مقاومت فولاد و فروپاشی پیشرونده طبقات فوقانی بر روی طبقات زیرین شد.