معرفی فیلم پارازیت (Parasite)

فیلم پارازیت (Parasite)، شاهکار بی بدیل بونگ جون-هو، روایتی خیره کننده از تضاد طبقاتی و انسانی است که مخاطب را درگیر پرسش های عمیقی درباره نابرابری های اجتماعی می کند. این فیلم موفق به کسب نخل طلای کن و چهار جایزه اسکار، از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی، شد و نام خود را به عنوان پدیده ای در تاریخ سینما ثبت کرد. تماشاگر با هر لحظه از فیلم، غرق در داستانی می شود که همزمان خنده دار، تلخ، هیجان انگیز و تکان دهنده است.

فیلم پارازیت (Parasite) فراتر از یک داستان ساده، تجربه ای چندلایه و عمیق از زندگی دو خانواده در دو سوی طیف اجتماعی را به تصویر می کشد. این اثر سینمایی نه تنها بینندگان را به فکر وا می دارد، بلکه با روایت جذاب و پرکشش خود، آن ها را تا آخرین لحظه میخکوب صفحه نمایش می کند. از همان آغاز، تماشاگر با دنیایی آشنا اما غریب روبه رو می شود؛ دنیایی که در آن مرزهای اخلاق، بقا و انسانیت به چالش کشیده می شوند.

شناسنامه فیلم پارازیت: نگاهی به پشت صحنه این شاهکار سینمایی

فیلم پارازیت محصول سال 2019، با کارگردانی بی نظیر بونگ جون-هو، به سرعت توانست توجهات جهانی را به خود جلب کند. این کارگردان نام آشنای کره ای که پیش از این نیز با آثاری چون خاطرات قتل و میزبان خود را به اثبات رسانده بود، در پارازیت اوج هنر خود را به نمایش گذاشت. او با تلفیق هنرمندانه ژانرهای مختلف، اثری خلق کرده است که نمی توان آن را تنها در یک دسته خاص قرار داد.

عنوان	جزئیات
نام فارسی	انگل / پارازیت
نام انگلیسی	Parasite
کارگردان	بونگ جون-هو (Bong Joon-ho)
سال تولید و اکران	2019
ژانر	کمدی سیاه، درام اجتماعی، تریلر روانشناختی، معمایی
مدت زمان فیلم	132 دقیقه
زبان اصلی	کره ای

بازیگران اصلی و نقش آفرینی های درخشان

انتخاب بازیگران و هدایت آن ها در پارازیت یکی از نقاط قوت اصلی فیلم به شمار می رود. بازیگران به قدری در نقش های خود فرو رفته اند که مرز میان واقعیت و تخیل کمرنگ می شود. سونگ کانگ-هو در نقش پدر خانواده کیم، به طرز شگفت آوری تصویرگر پدری رنج کشیده اما باهوش است. چوی وو-شیک در نقش کی-وو، پسر خانواده، با بازی ظریف خود، تماشاگر را از یک دانشجوی ساده به مهره ای کلیدی در نقشه تبدیل می کند.

• سونگ کانگ-هو (Song Kang-ho) در نقش کی-تائک (پدر خانواده کیم)
• چوی وو-شیک (Choi Woo-shik) در نقش کی-وو (پسر خانواده کیم)
• پارک سو-دام (Park So-dam) در نقش کی-جونگ (دختر خانواده کیم)
• جانگ های-جین (Jang Hye-jin) در نقش چونگ-سوک (مادر خانواده کیم)
• لی سون-کیون (Lee Sun-kyun) در نقش آقای پارک (پدر خانواده پارک)
• چو یو-جونگ (Cho Yeo-jeong) در نقش خانم پارک (مادر خانواده پارک)

جوایز و افتخارات بی سابقه پارازیت

پارازیت به سرعت به یکی از پر افتخارترین فیلم های تاریخ سینما تبدیل شد. موفقیت های این فیلم نه تنها در کره جنوبی، بلکه در سطح جهانی بی سابقه بود. فیلم با کسب نخل طلای جشنواره کن آغازگر مسیری پر ستاره شد و سپس با درخشش در مراسم اسکار، تاریخ ساز شد. این فیلم برای اولین بار در تاریخ اسکار، جایزه بهترین فیلم را به عنوان یک فیلم غیرانگلیسی زبان از آن خود کرد و این اتفاق، معادلات سینمای جهان را تغییر داد.

• نخل طلای جشنواره کن (Cannes Film Festival): سال 2019
• چهار جایزه اسکار (Academy Awards):
  • بهترین فیلم (Best Picture)
  • بهترین کارگردانی (Best Director)
  • بهترین فیلمنامه غیراقتباسی (Best Original Screenplay)
  • بهترین فیلم بین المللی (Best International Feature Film)
• جایزه گلدن گلوب (Golden Globe Awards): بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان
• جایزه بفتا (BAFTA Awards): بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان

سفری به دنیای پارازیت: خلاصه داستان بدون اسپویل

تصور کنید خانواده ای فقیر، در زیرزمینی نمور زندگی می کنند، جایی که وای فای همسایه تنها امید آن ها برای ارتباط با دنیای بیرون است. این شروع داستان خانواده کیم است. زندگی آن ها با جمع کردن جعبه های پیتزا و کارهای موقت می گذرد. در مقابل، خانواده پارک را داریم: ثروتمند، ساده دل و در عمارتی مجلل زندگی می کنند که هر گوشه اش بوی پول می دهد. بونگ جون-هو ما را در ابتدای فیلم با این دو دنیا آشنا می کند و زمینه ساز تقابل های بزرگتر می شود.

همه چیز از جایی شروع می شود که پسر خانواده کیم، کی-وو، فرصتی پیدا می کند تا به عنوان معلم زبان انگلیسی وارد خانه خانواده پارک شود. او با هوش و ذکاوت ذاتی خود، نه تنها جای پای خود را محکم می کند، بلکه راه را برای ورود سایر اعضای خانواده اش نیز باز می کند. هر کدام از اعضای خانواده کیم با نقاب و هویتی جعلی، به شکلی زیرکانه در خانه پارک ها مشغول به کار می شوند و به تدریج کنترل امور خانه را در دست می گیرند. تماشاگر در این مسیر با لحظاتی پر از خنده، اضطراب و تعلیق همراه می شود، چرا که می داند این نقشه شوم دیر یا زود با مشکلات پیش بینی نشده ای روبرو خواهد شد.

همین جا است که فیلم از یک کمدی سیاه صرف فراتر می رود و به یک تریلر روانشناختی تبدیل می شود. روابط میان دو خانواده پیچیده تر می شود و هر لحظه این سوال در ذهن بیننده شکل می گیرد که آیا این وضعیت پایدار خواهد بود؟ آیا راز آن ها فاش خواهد شد؟ فیلم با ظرافت خاصی، لایه های پنهانی از ماهیت انسانی را آشکار می کند؛ ماهیت هایی که همزمان می توانند سرشار از مهربانی، دروغ، و خشونت باشند. پارازیت بدون فاش کردن نقاط اوج و پایان بندی، شما را به عمیق ترین نقاط داستان می کشاند و هیجان کشف آنچه در انتظار است، نفس گیر می شود.

لایه های پنهان پارازیت: تحلیل مضامین و نمادگرایی عمیق

پارازیت تنها یک فیلم نیست؛ تجربه ای است که ذهن را به چالش می کشد و دریچه هایی تازه به روی درک ما از جامعه و انسان می گشاید. کارگردان، بونگ جون-هو، با ظرافت خاصی، مفاهیم عمیق اجتماعی و روانشناختی را در لایه های داستان خود پنهان کرده است. تماشاگر در حین دنبال کردن روایت پرپیچ وخم فیلم، ناخودآگاه درگیر تحلیل این نمادها و پیام ها می شود.

نابرابری طبقاتی: معماری فقر و ثروت

یکی از اصلی ترین و ملموس ترین مضامین پارازیت، نمایش بی رحمانه نابرابری طبقاتی است. این نابرابری نه تنها در وضعیت مالی دو خانواده، بلکه در کوچکترین جزئیات معماری و بصری فیلم نیز هویدا است. خانه خانواده کیم در پایین شهر، در زیرزمین تاریک و نمور قرار دارد؛ جایی که نور آفتاب به سختی به آن راه می یابد و باران می تواند زندگی شان را زیر و رو کند. در مقابل، عمارت پارک ها بر فراز تپه ای سرسبز و آفتاب گیر واقع شده، با پنجره های بزرگ و باغی وسیع که نمادی از روشنایی و آسایش است. این تقابل عمودی، استعاره ای قوی از شکاف عمیق میان طبقات بالای جامعه و فرودستان است.

گذشته از این نمادهای مکانی، فیلم تفاوت های ظریف فرهنگی و رفتاری را نیز به تصویر می کشد. خانواده پارک با تمام ثروت و رفاهشان، درگیر سادگی و گاهی سطحی نگری هستند. آن ها به راحتی فریب می خورند و از درک واقعیت زندگی طبقه پایین تر عاجزند. این موضوع نشان می دهد که نابرابری تنها یک مسئله اقتصادی نیست، بلکه بر فرهنگ، روابط انسانی و حتی درک افراد از یکدیگر تأثیر می گذارد. بوی بدن خانواده کیم که توسط پارک ها به صورت ناخودآگاه حس می شود، به عنوان نمادی قدرتمند و شاید تلخ ترین مرز نامرئی بین دو طبقه عمل می کند. این بو، نمادی از فقر، زندگی سخت و ناتوانی از رهایی از قید و بندهای طبقاتی است که حس تحقیر و شرم را در خانواده کیم برمی انگیزد.

انگل یا همزیستی؟ پرسشی که ذهن را درگیر می کند

عنوان فیلم، پارازیت (انگل)، خود به تنهایی بار معنایی سنگینی را به دوش می کشد. این عنوان، ذهن تماشاگر را به سمت پرسشی کلیدی سوق می دهد: چه کسی در این داستان انگل است و چه کسی میزبان؟ آیا خانواده کیم که با فریب وارد زندگی پارک ها می شوند، انگل محسوب می شوند؟ یا شاید خانواده پارک که بدون هیچ تلاشی از ثروت خود بهره مند هستند و ناآگاهانه از فقر دیگران تغذیه می کنند، انگل های واقعی باشند؟

فیلم این دوگانگی را به زیبایی نشان می دهد. در نگاه اول، خانواده کیم به وضوح نقش انگل را ایفا می کنند؛ آن ها بدون هیچ زحمتی، از منابع و امکانات خانواده پارک بهره می برند. اما با پیشروی داستان، بونگ جون-هو این دیدگاه را به چالش می کشد. خانواده پارک اگرچه میزبانان مالی هستند، اما از نظر روانی و حتی عملی، به خانواده کیم وابستگی پیدا می کنند. این وابستگی متقابل اما ناهمگون، مفهوم همزیستی را به یک رابطه استثماری تبدیل می کند که در نهایت به فاجعه می انجامد. تماشاگر خود را در موقعیتی می یابد که نمی تواند به راحتی درباره هیچ یک از شخصیت ها قضاوت کند، و این یکی از بزرگترین موفقیت های فیلم است.

هویت، فریب و واقعیت پنهان

یکی دیگر از مضامین برجسته پارازیت، نقش فریب و پنهان کاری در زندگی انسان ها است. اعضای خانواده کیم با هویت های جعلی و داستان های ساختگی وارد زندگی خانواده پارک می شوند. این پنهان کاری تنها راه آن ها برای بقا و صعود اجتماعی است. اما این نقاب ها، بار سنگینی را بر دوش آن ها می گذارد و هر لحظه خطر افشا شدن را به همراه دارد.

فیلم نشان می دهد که چگونه ظاهر و پرستیژ اجتماعی می تواند بر قضاوت ها و روابط انسانی تأثیر بگذارد. خانواده پارک، بدون ذره ای شک، به مهارت ها و صداقت ظاهری خانواده کیم اعتماد می کنند، در حالی که در پس پرده، واقعیت تلخی نهفته است. این فریب نه تنها به نفع خانواده کیم است، بلکه تصویری از تمایل انسان به پذیرش آنچه می خواهد ببیند را نیز ارائه می دهد. با کنار رفتن لایه های فریب، واقعیت های پنهان، تلخ تر و خشن تر از آنچه تصور می شد، آشکار می شوند.

فوران خشم و ناامیدی: پیامدهای فقر مطلق

فیلم پارازیت به شکلی دردناک، نقطه شکست شخصیت ها را به تصویر می کشد؛ جایی که طمع و ناامیدی ناشی از فقر مطلق، به خشونت و اقدامات غیرقابل بازگشت تبدیل می شود. تماشاگر شاهد است که چگونه فشارهای زندگی در حاشیه جامعه، می تواند انسانیت افراد را به مرز جنون برساند. صحنه هایی که خانواده کیم در زیرزمین خود با آب و فاضلاب غرق می شوند، در حالی که خانواده پارک در رفاه و آسایش هستند، نه تنها تضاد طبقاتی را برجسته می کند، بلکه عمق ناامیدی و خشم فروخورده را نیز نشان می دهد.

«این فیلم نه تنها یک داستان است، بلکه یک آینه برای جامعه ای است که شکاف طبقاتی در آن عمیق تر می شود و هر کس باید برای بقای خود بجنگد.»

این فشارها در نهایت به خشمی انفجاری تبدیل می شود که در آن لحظه حساس، منطق و عقلانیت جای خود را به غریزه بقا و انتقام می دهد. فیلم به زیبایی نشان می دهد که فقر مطلق، صرفاً یک کمبود مادی نیست، بلکه می تواند کرامت انسانی را نیز از بین ببرد و افراد را به سمت مسیرهایی سوق دهد که هرگز تصور نمی کردند.

بارقه های امید در تاریکی: پایان بندی پارازیت

پایان بندی پارازیت یکی از بحث برانگیزترین و تأثیرگذارترین جنبه های فیلم است. بونگ جون-هو با پایانی غیرمنتظره و تلخ، مخاطب را در مواجهه با واقعیت های بی رحمانه زندگی تنها می گذارد. این پایان، اگرچه از نظر ظاهری ناامیدکننده است، اما حاوی پیام هایی عمیق درباره آرزوها، رویاها و محدودیت های واقعیت است.

فیلم به ما نشان می دهد که حتی با وجود تلاش های بی وقفه و نقشه های استادانه، تغییر ساختارهای عمیق اجتماعی کار آسانی نیست. پایان داستان، بیننده را به تأمل وامی دارد که آیا امید می تواند بر ناامیدی غلبه کند، یا برخی آرزوها تنها در رویاها محقق می شوند؟ این ابهام، یکی از دلایلی است که پارازیت تا مدت ها پس از تماشا، در ذهن تماشاگر باقی می ماند و او را به فکر وا می دارد.

هنر بونگ جون-هو: جادوی کارگردانی و سبک بصری در انگل

بونگ جون-هو، کارگردان چیره دست پارازیت، نه تنها یک داستان گوی ماهر است، بلکه استادی بی بدیل در به تصویر کشیدن جزئیات و استفاده از زبان بصری سینما محسوب می شود. او به گونه ای استادانه ژانرهای کمدی سیاه، درام و تریلر را در هم آمیخته که هیچ یک بر دیگری غلبه نمی کند؛ بلکه هر سه ژانر به شکلی هماهنگ و پویا، یکدیگر را تکمیل می کنند و به پیشبرد داستان کمک می کنند. تماشاگر هرگز نمی تواند پیش بینی کند که لحظه بعدی با یک اتفاق کمدی روبرو خواهد شد یا ناگهان به اوج تعلیق و هیجان کشیده می شود.

میزانسن و طراحی صحنه: زبانی بصری برای انتقال پیام

یکی از برجسته ترین ویژگی های کارگردانی بونگ جون-هو در پارازیت، استفاده هوشمندانه از طراحی صحنه و میزانسن است. هر عنصر در قاب، از چیدمان مبلمان تا نورپردازی و زوایای دوربین، دارای معنایی عمیق است و به انتقال پیام های فیلم کمک می کند. تضاد بین خانه تاریک و درهم ریخته کیم ها در زیرزمین و عمارت روشن و مینیمال پارک ها در ارتفاعات، خود گویای شکاف طبقاتی است.

پله ها و فضاهای عمودی در فیلم، نه تنها عناصر فیزیکی هستند، بلکه نمادی از حرکت بین طبقات اجتماعی و موانع موجود در این مسیر محسوب می شوند. نورپردازی نیز نقش مهمی ایفا می کند؛ زیرزمین کیم ها همیشه در سایه و تاریکی است، در حالی که خانه پارک ها غرق در نور طبیعی است، که نمادی از وضوح و پنهان کاری در زندگی هر دو خانواده است. این جزئیات بصری، بدون نیاز به دیالوگ های اضافی، تماشاگر را در عمق داستان و مضامین آن غرق می کنند.

ریتم پردازی و تدوین فیلم نیز به شکلی حساب شده صورت گرفته است. بونگ جون-هو می داند چه زمانی باید سرعت روایت را بالا ببرد تا هیجان و اضطراب را منتقل کند، و چه زمانی آن را کند کند تا تماشاگر فرصت تأمل در جزئیات و نمادها را داشته باشد. این تدوین هوشمندانه، باعث می شود که مخاطب از همان لحظه اول تا پایان فیلم، به طور کامل مجذوب و درگیر داستان باقی بماند و از هیچ لحظه ای از آن غافل نشود.

چرا تماشای فیلم پارازیت یک تجربه ضروری است؟

پارازیت فراتر از یک فیلم صرف، تجربه ای است که هر علاقه مند به سینما باید آن را لمس کند. این فیلم نه تنها شما را سرگرم می کند، بلکه با پیام های عمیق و لایه های پنهان خود، تا مدت ها پس از تماشا در ذهن باقی می ماند. اینجا چند دلیل قانع کننده برای تماشای این شاهکار سینمایی آورده شده است:

1. تجربه ای بی نظیر و فراموش نشدنی: پارازیت یکی از آن فیلم هایی است که با دیدن آن، احساس می کنید به سفری عمیق و پرفرازونشیب رفته اید. هر پیچش داستانی، هر دیالوگ و هر تصویر، شما را غرق در دنیای فیلم می کند و بعد از پایان، مدام به آن فکر می کنید. این فیلم، نه تنها یک داستان، بلکه یک حس است که به جان شما می نشیند.
2. پیام های اجتماعی قدرتمند و جهانی: پارازیت اگرچه در کره جنوبی روایت می شود، اما مضامین آن از جمله نابرابری طبقاتی، طمع، و امید، کاملاً جهانی هستند. این فیلم به شما نشان می دهد که چگونه فقر و ثروت می تواند بر زندگی انسان ها، روابط و حتی هویت آن ها تأثیر بگذارد. تماشای این فیلم می تواند دیدگاه شما را نسبت به جامعه و جایگاه افراد در آن تغییر دهد.
3. داستانی غیرقابل پیش بینی و پر از پیچش: بونگ جون-هو استاد غافلگیری است. داستان پارازیت به هیچ عنوان قابل پیش بینی نیست و هر لحظه می تواند شما را شوکه کند. از ابتدا تا انتها، هیجان و تعلیق در اوج خود قرار دارد و این فیلم شما را در صندلی خود میخکوب خواهد کرد.
4. بازی های درخشان و شخصیت پردازی عمیق: تمام بازیگران در پارازیت نقش آفرینی های خیره کننده ای دارند. آن ها شخصیت هایی چندوجهی و باورپذیر خلق کرده اند که به راحتی می توان با آن ها همذات پنداری کرد، حتی با تمام نقاط ضعف و قوت شان. شما با هر یک از اعضای خانواده کیم و پارک احساس نزدیکی می کنید و سرنوشت آن ها برایتان اهمیت پیدا می کند.
5. کیفیت سینمایی بالا: از کارگردانی بی نظیر و فیلمنامه محکم گرفته تا تدوین دقیق و موسیقی متن تأثیرگذار، پارازیت در تمامی جنبه های فنی و هنری در بالاترین سطح قرار دارد. تماشای این فیلم تجربه ای ناب از هنر سینما است که در کمتر اثری می توان یافت.

«پارازیت نه تنها سرگرم کننده است، بلکه آینه ای از واقعیت جامعه مدرن است که ما را به تفکر وامی دارد.»

داستان کامل فیلم پارازیت (Parasite): هشدار، افشای کامل داستان!

اگر هنوز فیلم پارازیت را تماشا نکرده اید و نمی خواهید داستان آن برایتان فاش شود، لطفاً از مطالعه این بخش خودداری کنید. این قسمت به بررسی کامل و جزئیات پلات فیلم می پردازد و تمام نقاط عطف و پایان بندی آن را افشا می کند.

داستان از خانواده کیم آغاز می شود، که چهار عضو آن – پدر کی-تائک، مادر چونگ-سوک، پسر کی-وو و دختر کی-جونگ – در یک آپارتمان زیرزمینی کوچک و فقیرانه زندگی می کنند. آن ها با انجام کارهای موقت و کم درآمد مانند تا کردن جعبه پیتزا، روزگار می گذرانند. زندگی آن ها زمانی تغییر می کند که دوست کی-وو، مین-هیوک، که در حال تحصیل در خارج از کشور است، از او می خواهد تا به جای او به عنوان معلم زبان انگلیسی دختر خانواده ثروتمند پارک، دا-هه، کار کند.

کی-وو با جعل مدرک دانشگاهی و با هوشیاری خود، به راحتی اعتماد خانواده پارک را جلب می کند و به عنوان معلم دا-هه استخدام می شود. پس از ورود به عمارت پارک ها، کی-وو نقشه ای هوشمندانه برای استخدام بقیه اعضای خانواده اش می کشد. او ابتدا خواهرش کی-جونگ را به عنوان یک کارشناس هنر به خانم پارک معرفی می کند تا معلم پسرشان، دا-سونگ، شود. سپس کی-جونگ با زیرکی، راننده آقای پارک را به دلیل رفتار ناشایست اخراج می کند و پدرش، کی-تائک، جای او را می گیرد. در نهایت، با طرحی پیچیده، آن ها خدمتکار قدیمی و مورد اعتماد خانواده پارک، مون-گوانگ، را به دروغ به بیماری سل متهم می کنند و او را وادار به ترک کار می کنند. سپس مادر خانواده، چونگ-سوک، به عنوان خدمتکار اصلی خانه پارک ها استخدام می شود.

با موفقیت این نقشه، خانواده کیم بدون اینکه خانواده پارک کوچکترین شکی ببرند، به طور کامل در خانه آن ها نفوذ می کنند و از امکانات و رفاه آن ها لذت می برند. آن ها در غیاب خانواده پارک، که برای کمپینگ رفته اند، شب ها در عمارت به خوشگذرانی می پردازند. اما در یکی از شب ها، مون-گوانگ، خدمتکار سابق، به طور غیرمنتظره ای به خانه باز می گردد. او التماس می کند که به او اجازه ورود داده شود، زیرا می گوید چیزی را در زیرزمین جا گذاشته است. با ورود او به زیرزمین، راز بزرگی فاش می شود: شوهر مون-گوانگ، گون-سائه، به مدت چهار سال مخفیانه در یک پناهگاه زیرزمینی که توسط معمار اصلی خانه ساخته شده بود، زندگی می کرده است تا از دست طلبکاران فرار کند.

درگیری بین خانواده کیم، مون-گوانگ و گون-سائه بالا می گیرد و این راز برملا می شود که هر دو خانواده کیم و گون-سائه/مون-گوانگ، انگل وار در خانه پارک ها زندگی می کنند. در همین حین، خانواده پارک به دلیل طوفان ناگهانی به خانه بازمی گردند و کیم ها مجبور می شوند مخفی شوند. مون-گوانگ و گون-سائه در پناهگاه زیرزمین زندانی می شوند. چونگ-سوک در یک درگیری، مون-گوانگ را از پله ها به پایین پرت می کند و او دچار آسیب جدی می شود.

باران شدید باعث سیل در شهر می شود و آپارتمان خانواده کیم به کلی تخریب می شود. آن ها شب را در یک سالن ورزشی با سایر سیل زدگان می گذرانند. روز بعد، خانم پارک تصمیم می گیرد یک مهمانی تولد مجلل برای پسرش دا-سونگ برگزار کند، بدون اینکه از فاجعه ای که در انتظار است باخبر باشد. کی-وو، که هنوز از شوک شب گذشته خارج نشده، به سمت پناهگاه می رود تا وضعیت گون-سائه را بررسی کند. اما گون-سائه که از مرگ همسرش مون-گوانگ خشمگین است و از وضعیت روانی خوبی برخوردار نیست، با سنگی به سر کی-وو حمله می کند و او را به کما می برد.

گون-سائه در مهمانی تولد ظاهر می شود و با چاقو به مهمانان حمله می کند. دا-سونگ با دیدن او، دچار حمله عصبی می شود. در این هرج و مرج، چونگ-سوک با یک سیخ کباب، گون-سائه را می کشد. در همین حین، کی-تائک (پدر خانواده کیم) تلاش می کند تا به دخترش کی-جونگ که زخمی شده کمک کند، اما آقای پارک از او می خواهد که دا-هه را به بیمارستان ببرد و به بوی خدمتکاران خود اشاره ای توهین آمیز می کند. این توهین و بوی تنفرآمیزی که آقای پارک از او و دیگر خدمتکاران حس می کند، به نقطه شکست کی-تائک تبدیل می شود. در لحظه ای از خشم و سرخوردگی، کی-تائک با همان چاقویی که چونگ-سوک گون-سائه را کشته بود، آقای پارک را زخمی کرده و می کشد و سپس ناپدید می شود.

چند هفته بعد، کی-وو از کما بیرون می آید. او و چونگ-سوک به جرم کلاهبرداری تحت پیگرد قانونی قرار می گیرند، در حالی که کی-جونگ بر اثر جراحات می میرد و کی-تائک به جرم قتل آقای پارک فراری می شود. کی-وو بارها به خانه پارک ها (که اکنون به یک خانواده آلمانی فروخته شده) سر می زند و از طریق چراغ های سوسو زن، پیام هایی با کد مورس دریافت می کند. این پیام ها از طرف پدرش، کی-تائک، است که مخفیانه در همان پناهگاه زیرزمینی زندگی می کند. او جنازه مون-گوانگ را در حیاط خلوت دفن کرده و در پناهگاه زندگی می کند.

فیلم با نامه ای از کی-وو به پدرش به پایان می رسد. او در این نامه، که هرگز به دست پدرش نمی رسد، قول می دهد که روزی به اندازه کافی پولدار خواهد شد تا خانه پارک ها را بخرد، پدرش را از پناهگاه آزاد کند و آن ها دوباره در کنار هم زندگی کنند. اما واقعیت این است که کی-وو و چونگ-سوک همچنان در همان آپارتمان زیرزمینی فقیرانه زندگی می کنند، و رؤیای کی-وو به نظر تنها یک آرزوی دست نیافتنی است. این پایان تلخ و واقع گرایانه، پیام اصلی فیلم درباره شکاف های طبقاتی و ناتوانی از رهایی از چنگال فقر را به شکلی قدرتمند منتقل می کند.

نتیجه گیری

پارازیت (Parasite) بیش از یک فیلم، یک تجربه تأثیرگذار و فراموش نشدنی است که مرزهای سینما را جابه جا کرده است. این اثر هنری، نه تنها به خاطر داستان پرکشش و بازی های درخشانش، بلکه به دلیل پرداختن عمیق به مضامین انسانی و اجتماعی، جایگاه ویژه ای در تاریخ سینما پیدا کرده است. بونگ جون-هو با ترکیب هنرمندانه ژانرهای مختلف و کارگردانی بی نظیر، تماشاگر را به سفری پر از هیجان، خنده و اندوه می برد و او را با پرسش های بی شماری درباره ماهیت جامعه، فقر و ثروت تنها می گذارد.

این فیلم با کسب جوایز معتبر بین المللی، به خصوص چهار جایزه اسکار، مهر تأییدی بر ارزش و اعتبار جهانی خود زد و نشان داد که چگونه یک اثر سینمایی از کشوری غیرانگلیسی زبان می تواند بر دل و ذهن مخاطبان در سراسر جهان اثر بگذارد. پارازیت نه تنها یک نقطه عطف در سینمای کره جنوبی است، بلکه اثری است که هر علاقه مند به سینما، برای درک عمق و پیچیدگی های هنر هفتم، باید آن را تماشا کند. این فیلم شما را به فکر وامی دارد و تا مدت ها پس از تماشا، پیام ها و نمادهای آن در ذهن تان طنین انداز خواهد شد.