در چه صورت نصف دارایی مرد به زن تعلق میگیرد

در زندگی مشترک، این پرسش که آیا نصف دارایی مرد به زن تعلق می گیرد، اغلب ذهن بسیاری را به خود مشغول می کند. باید دانست که این یک قاعده خودکار و همیشگی نیست و تنها در شرایطی خاص و با تحقق ضوابط قانونی، این امکان فراهم می شود. برای درک دقیق تر، لازم است تا با زوایای حقوقی این موضوع آشنا شویم.

باور عمومی گاهی اوقات با واقعیت های حقوقی فاصله دارد و برداشت هایی نادرست از قوانین شکل می گیرد. بسیاری تصور می کنند که به محض پایان زندگی مشترک، زن به صورت خودکار نیمی از ثروت همسرش را به ارث می برد یا دریافت می کند. اما حقیقت کمی پیچیده تر است و نیازمند بررسی دقیق شرایط و مبانی قانونی است. فهم این شرایط نه تنها برای زن و شوهرانی که در شرف ازدواج هستند و می خواهند شروط ضمن عقد را تنظیم کنند، بلکه برای زوجینی که درگیر مسائل خانوادگی و احتمالاً طلاق هستند یا حتی خانواده هایی که عزیزی را از دست داده اند و به دنبال تعیین تکلیف سهم الارث هستند، حیاتی است. این راهنما تلاش می کند تا با زبانی روان و در عین حال دقیق، مفاهیم حقوقی مرتبط را شفاف سازی کند و دیدگاهی واقع بینانه نسبت به حقوق مالی زن در هنگام جدایی یا فوت همسر ارائه دهد. همراه ما باشید تا با هم به این سفر حقوقی برویم و ابهامات را برطرف کنیم.

حقوق مالی کلی زن در طول زندگی مشترک: بستری برای درک بهتر

پیش از آنکه به شرایط اختصاصی تعلق نصف دارایی مرد به زن بپردازیم، ضروری است تا با حقوق مالی اساسی زن در طول زندگی مشترک آشنا شویم. این حقوق، پایه های اصلی هرگونه مطالبه مالی آتی را تشکیل می دهند و درک آن ها به روشن شدن تصویر کلی کمک شایانی می کند. اگرچه این موارد به خودی خود منجر به تعلق نصف دارایی نمی شوند، اما شناخت آن ها در هنگام مواجهه با مسائل حقوقی، بسیار کارآمد خواهد بود.

مهریه: حق مستقل و مسلم زن

مهریه، یکی از مهم ترین و شناخته شده ترین حقوق مالی زن در قانون مدنی ایران است که از زمان جاری شدن عقد نکاح، زن مالک آن می شود. مهریه چیزی نیست که با دارایی های کلی مرد یا میزان ثروت او پیوند مستقیم داشته باشد؛ بلکه تعهدی مستقل است که بر ذمه مرد قرار می گیرد. این حق حتی اگر مرد دارایی چندانی هم نداشته باشد، پابرجاست و باید پرداخت شود. مهریه می تواند عندالمطالبه باشد، یعنی زن هر زمان که بخواهد می تواند آن را مطالبه کند، یا عندالاستطاعه باشد، به این معنی که پرداخت آن منوط به توانایی مالی مرد است. در هر صورت، مهریه حق مستقل زن است و ارتباطی به تقسیم اموال و دارایی های مشترک یا شخصی مرد ندارد و به همین دلیل، در مبحث تعلق نصف دارایی مرد به زن به عنوان یک عامل مستقیم در نظر گرفته نمی شود، اما می تواند در مذاکرات یا توافقات کلی حقوقی، نقش مهمی ایفا کند.

نفقه: وظیفه قانونی مرد در تامین مایحتاج زن

نفقه، به معنای تأمین تمامی مایحتاج زندگی زن، شامل مسکن، غذا، پوشاک، هزینه های درمانی و بهداشتی، و حتی خادم در صورت نیاز و عرف است. این وظیفه قانونی بر عهده مرد قرار دارد و تا زمانی که زن از همسر خود تمکین (به معنای انجام وظایف زناشویی و سکونت در منزل مشترک) کند، مرد مکلف به پرداخت نفقه است. نفقه نیز همچون مهریه، ارتباط مستقیمی با تقسیم دارایی های کلی مرد ندارد. در واقع، نفقه حقی است که زن در طول زندگی مشترک و حتی پس از طلاق (برای مدت عده) می تواند مطالبه کند، اما به معنای تعلق نصف دارایی مرد نیست. این حق، تأمین کننده نیازهای روزمره زن است و نباید با مفهوم تقسیم اموال اشتباه گرفته شود.

اجرت المثل ایام زوجیت: پاداشی برای کارهای زن در منزل

یکی دیگر از حقوق مالی که زن می تواند در زمان طلاق (معمولاً در طلاق به درخواست مرد) مطالبه کند، اجرت المثل ایام زوجیت است. این حق مربوط به کارهایی است که زن در طول زندگی مشترک در منزل همسرش انجام داده، اما شرعاً بر عهده او نبوده است. شرط اصلی برای مطالبه اجرت المثل این است که زن آن کارها را به دستور مرد و بدون قصد تبرع (یعنی بدون نیت انجام کار خیر و بدون انتظار پاداش) انجام داده باشد. دادگاه در صورت احراز این شرایط، با جلب نظر کارشناس، مبلغی را به عنوان اجرت المثل تعیین می کند. این مبلغ نیز یک پاداش مالی برای زحمات زن است و به تقسیم نصف دارایی های مرد نمی انجامد. اجرت المثل با نحله که در ادامه به آن خواهیم پرداخت، تفاوت هایی دارد و در صورتی که اجرت المثل به زن تعلق گیرد، معمولاً نحله به او تعلق نخواهد گرفت. این حقوق مالی در کنار هم، شبکه حمایتی برای زن را تشکیل می دهند، اما هیچ یک به تنهایی تضمین کننده تعلق نصف دارایی مرد نیستند.

شرایط تعلق نصف دارایی مرد به زن در صورت طلاق

تا اینجا با حقوق مالی پایه ای زن آشنا شدیم. اکنون به سراغ شرایطی می رویم که ممکن است منجر به تعلق بخشی، و در موارد خاص، تا نصف دارایی مرد به زن شود. این شرایط عمدتاً در هنگام طلاق و به خصوص در صورتی که طلاق به درخواست مرد باشد، اهمیت پیدا می کنند.

شرط تنصیف دارایی: مهم ترین راهکار در طلاق

شرط تنصیف دارایی، شاید شناخته شده ترین و مؤثرترین راهکاری باشد که در پاسخ به پرسش «در چه صورت نصف دارایی مرد به زن تعلق می گیرد؟» مطرح می شود. این شرط در سند ازدواج، به عنوان یکی از شروط ضمن عقد نکاح، درج شده و زوجین در زمان عقد می توانند آن را امضا کنند. اگر این شرط به درستی امضا و درج شده باشد، می تواند پشتوانه مالی مهمی برای زن در هنگام جدایی باشد.

تعریف شرط تنصیف: این شرط بیان می کند که اگر طلاق به درخواست مرد باشد و زن نیز به دلیل سوء رفتار یا عدم تمکین از وظایف زناشویی خود، مقصر شناخته نشود، مرد موظف است تا نصف دارایی هایی را که در طول زندگی مشترک و از تاریخ عقد ازدواج به بعد، به دست آورده است، به همسرش منتقل کند. البته این تا نصف به این معنی است که دادگاه می تواند کمتر از نصف نیز حکم دهد، اما حداکثر آن، نصف دارایی های کسب شده است.

جزئیات اجرای شرط تنصیف دارایی

اجرای شرط تنصیف دارایی نیازمند تحقق چندین شرط اساسی است که بدون آنها، زن نمی تواند ادعایی مبنی بر تعلق نصف دارایی مرد داشته باشد:

1. طلاق به درخواست مرد باشد: مهم ترین شرط این است که درخواست طلاق از سوی مرد مطرح شده باشد. اگر زن متقاضی طلاق باشد، مگر در موارد خاص که طلاق به علت تخلف مرد از شروط ضمن عقد یا عسر و حرج زن صورت گرفته باشد، این شرط قابل اجرا نخواهد بود.
2. زن مقصر نباشد: دادگاه باید احراز کند که زن در وقوع طلاق یا در عدم ادامه زندگی مشترک، تقصیری نداشته یا سوء رفتار و عدم انجام وظایف زناشویی از سوی او ثابت نشده باشد. به عبارت دیگر، طلاق نباید به دلیل نشوز (سرپیچی از وظایف همسری) یا سوء رفتار زن رخ داده باشد.
3. اموال در طول زندگی مشترک کسب شده باشد: این شرط تنها شامل اموالی می شود که مرد پس از تاریخ عقد و در طول زندگی مشترک به دست آورده باشد. اموالی که مرد قبل از ازدواج داشته یا از طرق خاصی مانند ارث یا هبه (هدیه) به دست آورده باشد، مشمول این شرط نمی شوند.
4. دارایی ها به صورت واقعی و مشخص موجود باشند: اموالی که قرار است تقسیم شوند، باید در زمان طلاق وجود داشته باشند. اگر مرد دارایی های خود را قبل از طلاق از بین برده یا به نام شخص دیگری منتقل کرده باشد (با قصد فرار از دین یا تضییع حقوق زن)، زن می تواند از طریق قانونی پیگیری کند و آن نقل و انتقالات را باطل کند.
5. میزان تا نصف اموال: دادگاه با توجه به شرایط، می تواند حداکثر تا نصف دارایی های کسب شده مرد را به زن تخصیص دهد. این به معنای الزام به پرداخت دقیق نصف نیست و دادگاه می تواند با توجه به اوضاع و احوال، میزان کمتری را نیز در نظر بگیرد.

شرط تنصیف دارایی، تنها راهکاری است که می تواند در صورت طلاق به درخواست مرد و عدم تقصیر زن، منجر به تعلق حداکثر تا نصف اموال کسب شده در دوران زناشویی به زن شود. این شرط، توافقی است که باید در زمان عقد نکاح امضا شود و بدون آن، مطالبه نصف دارایی مرد در طلاق بسیار دشوار خواهد بود.

چگونگی اثبات دارایی های کسب شده در دوران زندگی مشترک: اثبات اینکه دارایی ها در دوران زندگی مشترک کسب شده اند، از مهم ترین چالش ها در پرونده های مربوط به شرط تنصیف است. زن باید با ارائه مدارکی نظیر سند خرید، گواهی بانکی، فیش حقوقی، و هرگونه مدرکی که نشان دهنده زمان و چگونگی کسب دارایی ها باشد، به دادگاه کمک کند تا این موضوع را احراز نماید. در بسیاری از موارد، این فرآیند نیازمند کارشناسی دقیق است.

نحله: هدیه دادگاه در صورت عدم وجود شرط تنصیف یا اجرت المثل

نحله، مفهومی است که در برخی از دعاوی طلاق، به ویژه زمانی که شرط تنصیف دارایی در عقدنامه وجود ندارد یا قابل اجرا نیست، به میان می آید. نحله در لغت به معنای هدیه یا عطیه است و در اصطلاح حقوقی، مبلغی است که دادگاه به تشخیص خود، با توجه به عوامل مختلف، به زن پرداخت می کند.

تعریف نحله: نحله، مبلغی است که در صورت طلاق به درخواست مرد و عدم وجود اجرت المثل ایام زوجیت، دادگاه با در نظر گرفتن سال های زندگی مشترک، کارهایی که زن در منزل انجام داده (و مشمول اجرت المثل نشده اند) و توان مالی مرد، به زن پرداخت می کند. این مبلغ، یک هدیه جبرانی برای زن محسوب می شود و لزوماً به نصف دارایی های مرد نمی رسد و حتی ممکن است بسیار کمتر از آن باشد.

شرایط و ملاک های تعیین نحله

برای تعلق نحله، مانند شرط تنصیف، شرایط خاصی باید وجود داشته باشد:

• طلاق به درخواست مرد باشد: مانند شرط تنصیف، نحله نیز تنها در صورتی قابل مطالبه است که مرد درخواست طلاق را داده باشد و زن نیز تقصیری در ایجاد موجبات طلاق نداشته باشد.
• زن مستحق اجرت المثل نباشد: اگر زن بتواند اجرت المثل ایام زوجیت را مطالبه کند و دادگاه حکم به پرداخت آن دهد، معمولاً نحله به او تعلق نمی گیرد. در واقع، نحله در مواردی مطرح می شود که زن به دلایلی نتواند اجرت المثل را ثابت کند یا مطالبه نماید.
• میزان آن توسط دادگاه تعیین می شود: برخلاف شرط تنصیف که سقف آن تا نصف دارایی است، میزان نحله کاملاً به تشخیص و نظر قاضی دادگاه بستگی دارد. دادگاه با بررسی وضعیت مالی مرد، تعداد سال های زندگی مشترک، زحمات زن در خانه و عرف جامعه، مبلغی را به عنوان نحله تعیین می کند. این مبلغ می تواند بسیار متغیر باشد و هیچ تضمینی برای رسیدن به نصف دارایی مرد وجود ندارد.

نحله، راهکاری برای جبران بخشی از زحمات زن و کمک به او در آغاز زندگی مستقل پس از طلاق است، اما نباید با تقسیم نصف دارایی های مرد اشتباه گرفته شود. در واقع، نحله بیشتر شبیه به یک پاداش یا کمک مالی است تا تقسیم اموال.

اموال شخصی و اموال مشترک در زمان طلاق

در هنگام طلاق، تفکیک دقیق اموال شخصی هر یک از زوجین از اموال مشترکی که در طول زندگی مشترک کسب شده اند، از اهمیت زیادی برخوردار است. این تفکیک به خصوص در مواردی که صحبت از تعلق نصف دارایی مرد به زن (از طریق شرط تنصیف) یا حتی تقسیم اموال مشترک به میان می آید، حیاتی است.

• اموال شخصی: این دسته شامل اموالی است که هر یک از زوجین قبل از ازدواج داشته اند، یا پس از ازدواج از طریق ارث، هبه (هدیه) یا وصیت به آن ها رسیده است. این اموال به طور کلی «مال شخصی» محسوب می شوند و در صورت طلاق، به همسر دیگر تعلق نمی گیرند. به عنوان مثال، اگر مرد قبل از ازدواج خانه ای داشته باشد یا در طول زندگی مشترک از پدرش ارث ببرد، این اموال جزء دارایی های شخصی او محسوب می شوند و زن نمی تواند ادعایی بر آن ها داشته باشد، مگر اینکه توافق خاصی صورت گرفته باشد.
• اموال کسب شده در دوران زندگی مشترک: این دسته شامل اموالی است که زوجین پس از عقد و در طول زندگی مشترک، با تلاش و همکاری (حتی غیرمستقیم) به دست آورده اند. این اموال می توانند شامل خانه، ماشین، حساب های بانکی، سهام و غیره باشند. در بحث شرط تنصیف دارایی، تنها این دسته از اموال مورد بررسی قرار می گیرند.

نحوه تفکیک و اثبات مالکیت این اموال، فرآیندی دقیق و گاه پیچیده است. مدارک مالکیت (سند، بنچاق، فیش بانکی)، شهادت شهود و حتی کارشناسی رسمی، می تواند در این زمینه مورد استفاده قرار گیرد. گاهی اوقات، حتی اگر سندی به نام مرد باشد، زن می تواند با ارائه شواهد، ثابت کند که در کسب آن دارایی نقش داشته است. این موارد نیاز به دقت بالا و مشاوره حقوقی متخصص دارد تا حقوق هیچ یک از طرفین تضییع نشود.

سهم زن از دارایی های مرد در صورت فوت همسر (ارث)

حال به سناریوی دیگری می رسیم که در آن، بحث دارایی های مرد به میان می آید: فوت همسر. در این حالت، قوانین ارث حاکم می شوند که با قوانین طلاق تفاوت های اساسی دارند. در بحث ارث، پاسخ به این پرسش که «در چه صورت نصف دارایی مرد به زن تعلق می گیرد؟» تقریباً همیشه «خیر» است، زیرا سهم الارث زن از همسر، بر اساس قانون تعیین شده و هیچگاه به صورت خودکار به نصف کل دارایی ها نمی رسد.

سهم الارث قانونی زن

قانون مدنی ایران، سهم الارث همسر را به طور دقیق مشخص کرده است. این سهم به وجود یا عدم وجود فرزند مشترک بستگی دارد:

1. در صورت وجود فرزند مشترک: اگر مرد متوفی فرزند یا فرزندانی (چه از همسر فعلی و چه از همسر قبلی) داشته باشد، سهم الارث همسر از کلیه اموال مرد (اعم از منقول و غیرمنقول) یک هشتم خواهد بود.
2. در صورت عدم وجود فرزند: اگر مرد متوفی هیچ فرزند یا نوه ای نداشته باشد، سهم الارث همسر از کلیه اموال او (اعم از منقول و غیرمنقول) یک چهارم خواهد بود.

همانطور که مشاهده می شود، سهم الارث زن، در بهترین حالت یک چهارم و در حالت عادی یک هشتم دارایی های مرد است و هیچ گاه به صورت خودکار به نصف دارایی مرد نمی رسد. این یک قاعده ثابت در قانون ارث ایران است و از آن نمی توان تخطی کرد. این بخش از قانون، بارها مورد پرسش قرار گرفته و همیشه این پاسخ واضح و مشخص بوده است.

وصیت نامه مرد به نفع زن

تنها راهی که ممکن است باعث شود زن بیش از سهم الارث قانونی خود، از دارایی های مرد متوفی بهره مند شود، از طریق وصیت نامه است. مرد می تواند در طول حیات خود، تا یک سوم از اموالش را به نفع هر شخصی، از جمله همسرش، وصیت کند. این وصیت تا یک سوم، بدون نیاز به رضایت سایر وراث، نافذ و قابل اجرا است.

اما اگر مرد بخواهد بیش از یک سوم اموال خود را به نفع همسرش وصیت کند، اجرای آن منوط به رضایت وراث دیگر خواهد بود. در صورتی که وراث با این وصیت (مازاد بر یک سوم) موافقت نکنند، آن قسمت از وصیت که از یک سوم تجاوز کرده است، باطل و بی اثر خواهد بود. این یعنی حتی با وصیت نیز، تضمینی برای تعلق نصف دارایی مرد به زن وجود ندارد، مگر اینکه وراث دیگر رضایت دهند که معمولاً کمتر اتفاق می افتد. بنابراین، وصیت نامه می تواند مکمل سهم الارث قانونی زن باشد، اما به ندرت به تنهایی منجر به تعلق نصف دارایی می شود.

نکات تکمیلی و راهکارهای حقوقی

آشنایی با قوانین، نیمی از راه است؛ نیم دیگر، دانستن نحوه استفاده صحیح از این قوانین و راهکارهای موجود برای احقاق حقوق است. در مواجهه با مسائل پیچیده حقوقی خانواده، به ویژه در موضوعات مالی، آگاهی و اقدام مسئولانه اهمیت دوچندانی پیدا می کند.

اهمیت تنظیم شروط ضمن عقد نکاح

همانطور که دیدیم، «شرط تنصیف دارایی» نقش کلیدی در تعلق بخشی از اموال مرد به زن در صورت طلاق ایفا می کند. این شرط و بسیاری دیگر از شروطی که می تواند آینده مالی زوجین را تضمین کند، تنها با «توافق» و «درج در عقدنامه» در زمان ازدواج امکان پذیر است. بسیاری از زوجین، به دلیل عدم آگاهی یا پرهیز از صحبت درباره مسائل مالی در ابتدای زندگی مشترک، از این فرصت طلایی غافل می شوند.

توصیه اکید این است که در آستانه ازدواج، زوجین با آگاهی کامل از حقوق و تعهدات خود، به مشاوره حقوقی مراجعه کرده و با شفاف سازی انتظارات و توافقات مالی، شروط مناسبی را در عقدنامه خود درج کنند. این شروط می تواند شامل: شرط تنصیف دارایی، حق تحصیل، حق اشتغال، حق تعیین محل سکونت، و سایر مواردی باشد که زوجین بر سر آن توافق می کنند. درج این شروط، نه تنها از بروز اختلافات جدی در آینده جلوگیری می کند، بلکه می تواند پشتوانه محکمی برای حقوق هر دو طرف، به خصوص زن، باشد. شفاف سازی در مورد اموال قبل از ازدواج نیز می تواند بسیاری از ابهامات را در آینده برطرف کند و از دردسرهای حقوقی بکاهد.

نقش وکیل متخصص در حقوق خانواده

همانطور که در طول این مقاله روشن شد، موضوع «در چه صورت نصف دارایی مرد به زن تعلق می گیرد» فراتر از یک پاسخ ساده «بله» یا «خیر» است. این موضوع با پیچیدگی های قانونی و رویه های قضایی در هم آمیخته است که درک و پیگیری آن ها برای افراد عادی، بسیار دشوار است. در چنین شرایطی، حضور و مشاوره با یک وکیل متخصص در حقوق خانواده، نه تنها یک گزینه، بلکه یک ضرورت است.

یک وکیل مجرب در حقوق خانواده، می تواند مانند یک راهنمای دانا، شما را در این مسیر پرفراز و نشیب یاری کند. وکیل نه تنها به قوانین و رویه های دادگاه ها مسلط است، بلکه با تجربه خود، می تواند بهترین استراتژی را برای پرونده شما طراحی کند. مزایای حضور وکیل عبارتند از:

• مشاوره دقیق و تخصصی: وکیل با بررسی تمامی ابعاد پرونده شما، از شرایط عقدنامه گرفته تا وضعیت مالی و شواهد موجود، مشاوره دقیق و متناسب با شرایط خاص شما ارائه می دهد.
• جمع آوری مدارک و مستندات: اثبات دارایی ها، میزان مشارکت در زندگی مشترک و سایر ادعاها، نیازمند مدارک و مستندات قوی است. وکیل در این زمینه شما را راهنمایی و یاری می کند تا بهترین شواهد را جمع آوری کنید.
• دفاع مؤثر در دادگاه: حضور وکیل متخصص در دادگاه، قدرت چانه زنی و دفاع از حقوق شما را به طرز چشمگیری افزایش می دهد. وکیل می تواند با استناد به مواد قانونی، رویه قضایی و استدلال های محکم، از حقوق شما به بهترین شکل دفاع کند.
• تسریع روند پرونده: دعاوی حقوقی، به خصوص پرونده های خانواده، می توانند طولانی و فرسایشی باشند. وکیل با شناخت دقیق از فرآیندها و رویه های اداری و قضایی، می تواند به تسریع روند رسیدگی به پرونده کمک کند و از اتلاف وقت و انرژی شما جلوگیری نماید.

در مسائل حقوقی پیچیده، به خصوص در موضوعات مالی خانواده، مشاوره و همراهی با وکیل متخصص، نه تنها شانس موفقیت را افزایش می دهد، بلکه آرامش خاطر را برای شما به ارمغان می آورد و از تضییع حقوق شما جلوگیری می کند.

به یاد داشته باشید که هر پرونده ای منحصر به فرد است و شرایط خاص خود را دارد. آنچه در این مقاله به صورت کلی مطرح شد، تنها یک چارچوب عمومی است. برای دریافت راهنمایی دقیق و مطمئن، حتماً با یک وکیل مشورت کنید تا بتوانید بهترین تصمیم را برای آینده خود و عزیزانتان بگیرید. اعتماد به یک وکیل کاردان، می تواند شما را از نگرانی ها رها کرده و به احقاق حقوق خود نزدیک تر کند.

نتیجه گیری: جمع بندی نهایی و توصیه به آگاهی و اقدام مسئولانه

در پایان این بررسی جامع، به این نتیجه می رسیم که پرسش «در چه صورت نصف دارایی مرد به زن تعلق می گیرد؟» پاسخ ساده ای ندارد و بیش از آنکه یک قاعده عمومی باشد، یک استثنا و منوط به تحقق شرایط خاص قانونی است. این باور که زن به صورت خودکار نیمی از دارایی های همسرش را دریافت می کند، اغلب نادرست بوده و با واقعیت های حقوقی ایران همخوانی ندارد.

همانطور که در این مقاله به تفصیل شرح داده شد، تعلق حداکثر تا نصف دارایی مرد به زن، عمدتاً در هنگام طلاق و آن هم صرفاً با وجود شرط تنصیف دارایی در عقدنامه و تحقق شروط آن (مانند طلاق به درخواست مرد و عدم تقصیر زن) امکان پذیر است. در غیر این صورت، حقوق مالی زن در طلاق شامل مهریه، نفقه و در صورت لزوم اجرت المثل یا نحله خواهد بود که هیچ کدام لزوماً به نصف دارایی مرد نمی رسند و میزان آن ها بسته به شرایط پرونده و تشخیص دادگاه متغیر است.

در صورت فوت همسر نیز، سهم الارث قانونی زن یک هشتم یا یک چهارم از کل دارایی های مرد است و نه نصف آن. تنها با وصیت نامه می توان تا یک سوم از اموال را به زن اختصاص داد که آن هم تضمین کننده نصف دارایی نیست و برای مازاد بر یک سوم، به رضایت سایر وراث نیاز است.

بنابراین، کلید اصلی برای حفظ و احقاق حقوق مالی زن، آگاهی و اقدام مسئولانه است. زوجین، به ویژه در آستانه ازدواج، باید با مشاوره حقوقی متخصص، نسبت به تنظیم شروط ضمن عقد نکاح متناسب با توافقات خود اقدام کنند. این اقدام پیشگیرانه، می تواند از بسیاری از اختلافات و مشکلات آتی جلوگیری کرده و آرامش خاطر بیشتری را برای هر دو طرف به ارمغان آورد.

در نهایت، تأکید می شود که هر پرونده حقوقی، دارای ظرایف و شرایط خاص خود است. آنچه در این راهنما ارائه شد، تنها یک دیدگاه کلی و آموزشی است. برای دریافت مشاوره دقیق و متناسب با وضعیت شخصی خود، اکیداً توصیه می شود که با یک وکیل متخصص در حوزه حقوق خانواده مشورت نمایید. یک وکیل کاردان می تواند شما را در پیچ و خم های قانونی یاری رسانده و به شما کمک کند تا به بهترین شکل ممکن، حقوق خود را احقاق کنید. فراموش نکنید که دانش حقوقی، قدرتی است که می تواند زندگی شما را در مسیر درستی قرار دهد.