سرعت هواپیمای مسافربری

سرعت هواپیمای مسافربری ثابت نیست و بسته به عوامل متعددی از جمله نوع هواپیما، مرحله پرواز، ارتفاع و شرایط جوی متغیر است. این سرعت معمولاً در فاز کروز به حدود ۸۰۰ تا ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت می رسد که با استفاده از عدد ماخ اندازه گیری می شود و نشان دهنده نسبت سرعت هواپیما به سرعت صوت در آن ارتفاع است.

در دنیای پیچیده هوانوردی، سرعت یکی از مهم ترین پارامترهایی است که کارایی، زمان سفر و حتی ایمنی پرواز را تحت تأثیر قرار می دهد. هواپیماهای مسافربری با قدرت و دقت مهندسی بی نظیر خود، قادرند مسافت های طولانی را در کوتاه ترین زمان ممکن طی کنند و مسافران را به مقاصد دوردست برسانند. درک چگونگی محاسبه و مدیریت این سرعت، نه تنها برای خلبانان و مهندسان پرواز، بلکه برای هر فرد علاقه مند به این صنعت جذاب، حائز اهمیت است.

سرعت پرواز هواپیماهای مسافربری نه تنها در هر مرحله از پرواز متفاوت است، بلکه تحت تأثیر عوامل محیطی و فنی نیز قرار می گیرد. مفهوم ماخ که نسبت سرعت جسم در سیال (مانند هوا) به سرعت صوت در همان سیال را بیان می کند، نقش کلیدی در تعیین و اندازه گیری سرعت هواپیماها در ارتفاعات بالا دارد.

این عدد برای خلبانان اهمیت حیاتی دارد، زیرا مدیریت صحیح آن از بروز مشکلات آیرودینامیکی و کاهش پایداری هواپیما جلوگیری می کند. با این حال، به دلیل تغییر سرعت صوت با دما و ارتفاع، عدد ماخ نیز یک مقدار ثابت نیست و همواره توسط خلبانان با توجه به شرایط لحظه ای تنظیم و کنترل می شود. توانایی خلبان در مدیریت این متغیرها، نقش اساسی در ایمنی پرواز و راحتی سفر مسافران دارد.

انواع سرعت برای پرواز هواپیماهای مسافربری

در هوانوردی، چندین نوع سرعت برای توصیف حرکت هواپیما به کار می رود که هر کدام کاربرد و اهمیت خاص خود را دارند. از مهم ترین این سرعت ها می توان به سرعت هوایی (Airspeed)، سرعت زمینی (Groundspeed) و سرعت ماخ اشاره کرد که برای درک جامع عملکرد هواپیماهای مسافربری ضروری هستند. سرعت هوایی، نشان دهنده سرعت هواپیما نسبت به هوای اطراف آن است.

این سرعت توسط ابزارهای موجود در هواپیما اندازه گیری می شود و برای خلبان جهت کنترل پرواز و عملکرد آیرودینامیکی حیاتی است. در مقابل، سرعت زمینی، سرعت هواپیما نسبت به زمین را نشان می دهد و تحت تأثیر بادهای مخالف یا موافق قرار می گیرد. به عنوان مثال، یک هواپیما ممکن است سرعت هوایی بالایی داشته باشد، اما در صورت وزش باد مخالف شدید، سرعت زمینی آن کاهش یابد.

مهم ترین نوع سرعت در ارتفاعات بالا، سرعت ماخ است که همانطور که پیشتر اشاره شد، نسبت سرعت هواپیما به سرعت صوت در آن ارتفاع و دما را بیان می کند. از آنجایی که سرعت صوت با تغییر دما و ارتفاع تغییر می کند (در ارتفاعات بالاتر و دمای پایین تر، سرعت صوت کمتر می شود)، یک عدد ماخ ثابت در ارتفاعات مختلف به معنای سرعت هوایی متفاوتی خواهد بود.

خلبانان باید همواره مراقب محدوده سرعت ایمن باشند تا از ورود به منطقه گوشه کافین (Coffin Corner) جلوگیری کنند؛ منطقه ای که در آن حداقل سرعت لازم برای حفظ لیفت و حداکثر سرعت مجاز برای جلوگیری از مشکلات آیرودینامیکی بسیار به هم نزدیک می شوند. مدیریت دقیق این سرعت ها نه تنها به راندمان سوخت کمک می کند، بلکه تضمین کننده پروازی ایمن و پایدار است.

عوامل موثر بر سرعت هواپیماها

سرعت هواپیماهای مسافربری تحت تأثیر مجموعه ای پیچیده از عوامل قرار دارد که شامل طراحی، شرایط محیطی و نحوه عملکرد سیستم ها می شود. یکی از اصلی ترین این عوامل، نوع و طراحی خود هواپیما است. هواپیماهای جت به دلیل برخورداری از موتورهای قدرتمند توربوفن، قادر به دستیابی به سرعت های بسیار بالاتر نسبت به هواپیماهای ملخی هستند.

قدرت و کارایی موتورها به طور مستقیم بر نیروی پیشران و در نتیجه سرعت هواپیما تأثیر می گذارد. موتورهای بزرگ تر و پیشرفته تر، امکان پرواز با سرعت های بالاتر را فراهم می کنند. عامل مهم دیگر، مقاومت هوایی یا درگ است که نیروی مخالف حرکت هواپیما در هوا می باشد. این مقاومت با افزایش سرعت و چگالی هوا افزایش می یابد.

کاهش مقاومت هوا از طریق طراحی آیرودینامیکی بهینه، به هواپیما اجازه می دهد تا با مصرف سوخت کمتر به سرعت های بالاتری دست یابد. ارتفاع پرواز نیز نقش کلیدی در سرعت هواپیما دارد. در ارتفاعات بالاتر، چگالی هوا کمتر است که منجر به کاهش مقاومت هوایی می شود و به هواپیما اجازه می دهد تا با همان نیروی پیشران، سرعت بیشتری را تجربه کند.

شرایط آب و هوایی مانند جهت و سرعت باد نیز بر سرعت زمینی هواپیما تأثیرگذار است. بادهای موافق می توانند سرعت زمینی را افزایش دهند، در حالی که بادهای مخالف آن را کاهش می دهند. وزن هواپیما، شامل وزن ساختاری، سوخت و بار مفید (مسافران و بار)، نیز به طور مستقیم بر سرعت تأثیر می گذارد؛ هواپیمای سنگین تر برای رسیدن به سرعت های مشابه نیاز به نیروی بیشتری دارد و ممکن است در نهایت سرعت کروز کمتری داشته باشد.

تاثیر قطعات هواپیمای مسافربری بر سرعت آن

هر یک از قطعات هواپیمای مسافربری، نقشی حیاتی در تعیین سرعت و عملکرد کلی آن ایفا می کنند. طراحی و جنس بال ها از مهمترین عوامل است. بال ها با ایجاد نیروی لیفت، هواپیما را در هوا نگه می دارند و شکل آیرودینامیکی آن ها (مانند زاویه حمله و انحنا) به حداقل رساندن مقاومت هوا در سرعت های بالا کمک می کند.

بال های پس خمیده (swept wings) برای پروازهای با سرعت بالا طراحی شده اند، زیرا مقاومت موجی را در سرعت های نزدیک به صوت کاهش می دهند. بدنه هواپیما (Fuselag) نیز باید به گونه ای طراحی شود که حداقل مقاومت هوایی را ایجاد کند. شکل مخروطی و صاف بدنه، جریان هوا را بهینه کرده و از تلاطم های غیرضروری که باعث کند شدن هواپیما می شوند، جلوگیری می کند.

موتورها، قلب تپنده هواپیما، مستقیماً مسئول تولید نیروی پیشران هستند. قدرت، راندمان و نوع موتور (مثلاً توربوفن های با بای پس بالا) تأثیر مستقیمی بر حداکثر سرعت و سرعت کروز هواپیما دارند. ارابه فرود (Landing Gear) نیز اگرچه در طول پرواز جمع می شود، اما در مراحل برخاست و فرود، مقاومت قابل توجهی ایجاد می کند.

طراحی جمع شونده آن برای کاهش مقاومت در ارتفاع کروز ضروری است. سیستم های کنترل پرواز، مانند فلپ ها و اسلَت ها، که روی بال ها قرار دارند، به خلبان امکان می دهند تا لیفت و مقاومت را در سرعت های پایین تر (مانند تیک آف و فرود) بهینه کنند. مجموع این اجزا با همکاری یکدیگر، امکان پرواز با سرعت های بالا و در عین حال ایمن و کارآمد را فراهم می آورند.

روش های طراحی یک هواپیما و تاثیر آن بر سرعت هواپیما

طراحی یک هواپیما فرایندی پیچیده و چندوجهی است که هر جنبه آن می تواند تأثیر قابل توجهی بر سرعت نهایی و عملکرد هواپیما داشته باشد. یکی از اساسی ترین اصول در طراحی هواپیما، بهینه سازی آیرودینامیک است. هدف اصلی، کاهش مقاومت هوا به حداقل ممکن است.

این امر از طریق شکل دهی دقیق بدنه، بال ها و سطوح کنترلی به دست می آید تا جریان هوا به صورت روان و بدون ایجاد تلاطم های شدید از روی هواپیما عبور کند. استفاده از نرم افزارهای پیشرفته شبیه سازی دینامیک سیالات محاسباتی (CFD) به مهندسان اجازه می دهد تا طرح های مختلف را قبل از ساخت فیزیکی، از نظر آیرودینامیک مورد بررسی قرار دهند.

وزن هواپیما نیز عامل مهمی است. هرچه وزن هواپیما کمتر باشد، برای رسیدن به سرعت های بالا به نیروی پیشران کمتری نیاز دارد و راندمان سوخت آن نیز بالاتر می رود. به همین دلیل، در ساخت هواپیماهای مدرن از آلیاژهای سبک و مواد کامپوزیتی پیشرفته استفاده می شود که ضمن حفظ استحکام ساختاری، وزن کلی را کاهش می دهند.

انتخاب و یکپارچه سازی موتورها با بدنه هواپیما نیز نقش حیاتی دارد. موتورها باید قادر به تولید نیروی پیشران کافی برای دستیابی به سرعت های مورد نظر باشند، در حالی که مصرف سوخت آن ها نیز بهینه باشد. طراحی بال ها، به ویژه زاویه پس خمیدگی (sweep angle) و نسبت طول به عرض (aspect ratio)، مستقیماً بر سرعت کروز تأثیر می گذارد.

بال های با پس خمیدگی بیشتر برای پروازهای با سرعت بالا (نزدیک به سرعت صوت) مناسب تر هستند، زیرا مقاومت موجی را کاهش می دهند. در نهایت، توجه به جزئیات کوچک مانند محل قرارگیری آنتن ها و سنسورها نیز می تواند بر آیرودینامیک و در نتیجه سرعت هواپیما تأثیر بگذارد.

طراحی بهینه آیرودینامیکی، کاهش وزن از طریق استفاده از مواد سبک، و انتخاب موتورهای قدرتمند و کارآمد، سه ستون اصلی در دستیابی به سرعت های بالا و راندمان مطلوب در هواپیماهای مسافربری مدرن هستند.

شرح کامل سرعت هواپیما در مراحل مختلف پرواز

پرواز یک هواپیمای مسافربری از لحظه شروع حرکت بر روی باند تا لحظه توقف کامل پس از فرود، شامل مراحل مختلفی است که هر یک سرعت های خاص خود را دارند و با دقت توسط خلبان و سیستم های هواپیما کنترل می شوند. این مراحل شامل تاکسی، تیک آف، کروز، نزول و فرود هستند که هر کدام چالش ها و ملاحظات سرعتی منحصر به فرد خود را دارند.

تاکسی

مرحله تاکسی، اولین گام در پرواز هواپیما است که در آن هواپیما با سرعت نسبتاً کم بر روی باند فرودگاه یا مسیرهای تاکسی حرکت می کند. این مرحله از لحظه خروج از گیت تا رسیدن به نقطه شروع باند پرواز (یا بالعکس در مرحله پس از فرود) را شامل می شود. سرعت در این مرحله معمولاً بین ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر بر ساعت (۱۲ تا ۱۹ مایل بر ساعت) است.

اما در برخی موارد، بسته به اندازه فرودگاه و فاصله تا باند، ممکن است تا ۴۰ کیلومتر بر ساعت نیز برسد. سرعت تاکسی تحت تأثیر عواملی چون وزن هواپیما، قدرت موتورها در حالت آیدل (دور آرام)، شیب مسیر تاکسی، و شرایط سطح باند (مانند یخ یا آب) قرار دارد.

خلبان باید با دقت و مهارت بالا، سرعت را در این مرحله کنترل کند تا از برخورد با سایر هواپیماها، وسایل نقلیه زمینی یا موانع جلوگیری شود. مصرف سوخت در این مرحله نیز اهمیت دارد، بنابراین سرعت بیش از حد می تواند منجر به هدر رفت سوخت شود. سیستم های هدایت زمینی و کنترل ترافیک هوایی، راهنمایی های لازم را برای حفظ ایمنی در این مرحله ارائه می دهند.

تیک آف

تیک آف یا برخاستن، یکی از حساس ترین و پرسرعت ترین مراحل پرواز است که در آن هواپیما از حالت سکون روی باند به سرعت کافی برای ایجاد لیفت لازم برای بلند شدن از زمین می رسد. سرعت تیک آف برای هواپیماهای مسافربری جت تجاری معمولاً بین ۲۴۰ تا ۲۸۵ کیلومتر در ساعت (۱۵۰ تا ۱۷۷ مایل بر ساعت) است، اما این مقدار بسته به نوع و اندازه هواپیما، وزن بار، دمای هوا، ارتفاع فرودگاه و طول باند می تواند متغیر باشد.

در این مرحله، موتورها با حداکثر توان کار می کنند تا نیروی پیشران لازم را فراهم آورند. استفاده از سیستم های افزایش لیفت مانند فلپ ها و اسلَت ها روی بال ها، به هواپیما کمک می کند تا در سرعت های پایین تر، لیفت بیشتری تولید کند و فاصله لازم برای برخاستن را کاهش دهد. خلبان باید به دقت سرعت های V1 (سرعت تصمیم گیری)، VR (سرعت چرخش برای برخاستن) و V2 (حداقل سرعت ایمن صعود) را رعایت کند.

V1 سرعتی است که تا قبل از آن، خلبان در صورت بروز مشکل می تواند پرواز را لغو کند، اما پس از آن، ادامه پرواز ایمن تر است. شرایط هوایی مانند باد (موافق یا مخالف) و وضعیت باند (خشک، مرطوب، یخی) نیز تأثیر بسزایی بر سرعت و مسافت مورد نیاز برای تیک آف دارند. در فرودگاه های با ارتفاع بالا، به دلیل کاهش چگالی هوا، هواپیماها برای تولید لیفت کافی به سرعت بیشتری نیاز دارند.

کروز

مرحله کروز، بخش عمده ای از یک پرواز معمولی را تشکیل می دهد و در آن هواپیما در ارتفاع کروز ثابت و با سرعت بهینه برای راندمان سوخت و زمان پرواز حرکت می کند. این مرحله پس از صعود و قبل از شروع نزول آغاز می شود. سرعت کروز برای هواپیماهای مسافربری معمولاً بین ۸۰۰ تا ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت (۵۰۰ تا ۵۶۰ مایل بر ساعت) است.

این سرعت اغلب با واحد ماخ اندازه گیری می شود و معمولاً بین ۰.۷۵ تا ۰.۸۵ ماخ قرار دارد. انتخاب سرعت و ارتفاع کروز بهینه، مستلزم تعادل بین راندمان سوخت، سرعت رسیدن به مقصد و شرایط جوی است. در ارتفاعات بالاتر، به دلیل کاهش چگالی هوا، مقاومت هوا کمتر است که به هواپیما اجازه می دهد با مصرف سوخت کمتر به سرعت های بالاتری دست یابد.

با این حال، در ارتفاعات بسیار بالا، نزدیکی به گوشه کافین (Coffin Corner) به دلیل کاهش لیفت در سرعت های پایین و افزایش مقاومت هوا در سرعت های بالا، محدودیت هایی را ایجاد می کند. خلبانان همواره سرعت کروز را با توجه به وزن هواپیما (که با مصرف سوخت کاهش می یابد)، وضعیت باد، و دستورالعمل های کنترل ترافیک هوایی تنظیم می کنند تا پروازی ایمن و اقتصادی را تضمین کنند.

در این مرحله، پایداری و راحتی مسافران نیز از اهمیت بالایی برخوردار است، بنابراین از مانورهای شدید و تغییرات ناگهانی سرعت پرهیز می شود.

نزول

مرحله نزول، فرایند کاهش ارتفاع هواپیما از ارتفاع کروز تا نزدیکی فرودگاه مقصد است. در این مرحله، خلبان به تدریج سرعت و ارتفاع هواپیما را کاهش می دهد تا برای فرود آماده شود. سرعت نزول یا نرخ کاهش ارتفاع معمولاً بین ۱۵۰۰ تا ۳۰۰۰ پا در دقیقه متغیر است.

این نرخ می تواند با توجه به دستورالعمل های کنترل ترافیک هوایی، وزن هواپیما، شرایط جوی و ترافیک هوایی اطراف فرودگاه تنظیم شود. هدف اصلی کنترل دقیق سرعت در این مرحله، اطمینان از یک نزول پایدار، کنترل شده و ایمن است که هواپیما را به موقع و در مسیر صحیح برای فرود قرار دهد.

سرعت عمودی (Vertical Speed) نیز پارامتر مهمی است که نشان دهنده سرعت حرکت هواپیما به سمت پایین است و معمولاً بر حسب پا بر دقیقه یا متر بر ثانیه اندازه گیری می شود. تنظیم صحیح سرعت عمودی به حفظ راندمان سوخت و جلوگیری از وارد آمدن فشار بیش از حد به ساختار هواپیما کمک می کند.

در طول نزول، خلبان باید سرعت هواپیما را به دقت مدیریت کند تا به سرعت های مجاز در ارتفاعات مختلف پایبند باشد و از ورود به مناطق ترافیکی پر ازدحام یا ایجاد اختلال در جریان ترافیک هوایی جلوگیری کند. در مراحل نهایی نزول، سرعت هواپیما به تدریج به سرعتی نزدیک به سرعت فرود کاهش می یابد که این سرعت نیز بر اساس وزن هواپیما و شرایط محیطی تعیین می شود.

فرود

مرحله فرود، آخرین مرحله از پرواز است که در آن هواپیما به آرامی سرعت خود را کاهش داده و با ایمنی کامل بر روی باند فرودگاه می نشیند. سرعت فرود برای هواپیماهای مسافربری معمولاً بین ۲۲۰ تا ۲۶۰ کیلومتر بر ساعت (۱۴۰ تا ۱۶۰ مایل بر ساعت) است، اما این سرعت می تواند بسته به عواملی مانند وزن هواپیما، طول باند، شرایط باد و دمای هوا متفاوت باشد.

در این مرحله، خلبان از فلپ ها و اسلَت ها برای افزایش لیفت و در عین حال افزایش مقاومت هوا استفاده می کند تا سرعت هواپیما را به طور کنترل شده کاهش دهد. همچنین، سرعت فرود باید به گونه ای باشد که هواپیما بتواند در مسافت باقی مانده باند به طور ایمن متوقف شود.

استفاده از ترمزهای چرخ و رورس تراست (Reverse Thrust) یا معکوس کننده نیروی موتور پس از تماس با باند، به کاهش سرعت هواپیما کمک شایانی می کند. شرایط باد، به ویژه باد جانبی (crosswind) و باد برشی (wind shear)، می تواند فرود را چالش برانگیزتر کند و خلبان باید با مهارت بالا سرعت و جهت هواپیما را تنظیم کند.

هدف نهایی در مرحله فرود، دستیابی به یک فرود نرم و ایمن است که کمترین فشار را به ساختار هواپیما وارد کرده و راحتی مسافران را تضمین کند. تمامی این مراحل نیازمند هماهنگی دقیق بین خلبان، کنترل ترافیک هوایی و سیستم های پیشرفته هواپیما هستند تا پروازی ایمن و کارآمد انجام شود.

انواع مختلف هواپیما و سرعت هر یک از آنها

هواپیماهای مسافربری در انواع مختلفی طراحی و ساخته می شوند که هر یک دارای ویژگی های خاص و محدودیت های سرعتی متفاوتی هستند. این تفاوت ها عمدتاً به نوع موتور، اندازه، طراحی آیرودینامیکی و کاربرد هواپیما بستگی دارد. به طور کلی، هواپیماها را می توان بر اساس نوع موتور به دو دسته اصلی جت و ملخی (پره ای) تقسیم کرد که هر کدام سرعت های متفاوتی را تجربه می کنند.

هواپیماهای جت

هواپیماهای جت، که شامل جت های تجاری و جت های مسافربری تجاری می شوند، به دلیل استفاده از موتورهای توربوفن، قادر به دستیابی به سرعت های بسیار بالا هستند و بخش عمده ای از ناوگان حمل و نقل هوایی مسافران را تشکیل می دهند. سرعت این هواپیماها در ارتفاع کروز معمولاً به مقادیر زیر می رسد:

نوع هواپیما	سرعت معمول کروز (کیلومتر بر ساعت)	سرعت معمول کروز (مایل بر ساعت)
جت های تجاری (Business Jets)	۷۰۰ تا ۸۰۰	۴۵۰ تا ۵۰۰
جت های مسافربری (Commercial Jetliners)	۸۰۰ تا ۱۰۰۰	۵۰۰ تا ۶۵۰

این سرعت ها به دلیل طراحی آیرودینامیک پیشرفته، بال های پس خمیده و موتورهای قدرتمند، امکان پذیر می شوند. جت های تجاری معمولاً برای مسافت های کوتاه تر و تعداد مسافر کمتر طراحی شده اند، در حالی که جت های مسافربری بزرگ مانند بوئینگ ۷۴۷ یا ایرباس A380 برای حمل صدها مسافر در مسافت های بین المللی با سرعت های بالا به کار می روند.

علاوه بر جت ها، هواپیماهای ملخی نیز وجود دارند که بیشتر برای پروازهای منطقه ای یا مسافت های کوتاه استفاده می شوند. هواپیماهای تک پره (Single-engine) معمولاً با سرعتی حدود ۲۲۰ تا ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت (۱۳۵ تا ۲۲۰ مایل بر ساعت) پرواز می کنند، در حالی که هواپیماهای چندپره (Multi-engine) می توانند به سرعت های بالاتری، حدود ۳۵۰ تا ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت (۲۲۰ تا ۳۰۰ مایل بر ساعت) دست یابند.

این تفاوت در سرعت به دلیل تفاوت در نیروی پیشران تولید شده توسط موتورها و همچنین آیرودینامیک کلی هواپیما است. در نهایت، انتخاب نوع هواپیما و سرعت آن به ماهیت مسیر، تعداد مسافران و ملاحظات اقتصادی بستگی دارد.

تکنولوژی پیشرفته در طراحی و ساخت هواپیماهای مسافربری، به ویژه در بخش موتور و آیرودینامیک، امکان دستیابی به سرعت های بالا و در عین حال حفظ ایمنی و راندمان سوخت را فراهم آورده است.

سوالات متداول

سرعت هواپیمای مسافربری چقدر است؟

سرعت هواپیمای مسافربری متغیر است و به مرحله پرواز بستگی دارد. در مرحله کروز که بخش عمده پرواز را شامل می شود، معمولاً بین ۸۰۰ تا ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت (۵۰۰ تا ۵۶۰ مایل بر ساعت) است که معادل ۰.۷۵ تا ۰.۸۵ ماخ است. در مراحل دیگر مانند تیک آف یا فرود، سرعت ها کمتر هستند.

سریع ترین هواپیمای مسافربری جهان کدام است؟

سریع ترین هواپیمای مسافربری جهان در حال حاضر کنکورد بود که با سرعت ۲.۰۴ ماخ (حدود ۲۱۷۹ کیلومتر بر ساعت) پرواز می کرد، اما در سال ۲۰۰۳ بازنشسته شد. در حال حاضر، هیچ هواپیمای مسافربری فعال با سرعت مافوق صوت وجود ندارد و سریع ترین ها همان جت های مسافربری با سرعت زیر صوت هستند.

میانگین سرعت هواپیمای مسافربری در حالت کروز چقدر است؟

میانگین سرعت هواپیمای مسافربری در حالت کروز معمولاً بین ۸۵۰ تا ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت (حدود ۵۳۰ تا ۵۶۰ مایل بر ساعت) است. این سرعت در ارتفاعات بالا انتخاب می شود تا راندمان سوخت بهینه باشد و مقاومت هوا نیز به حداقل برسد.

چرا سرعت هواپیما در ارتفاع بالا بیشتر است؟

سرعت هواپیما در ارتفاع بالا بیشتر است زیرا چگالی هوا در این ارتفاعات کمتر می شود. کاهش چگالی هوا منجر به کاهش مقاومت هوا (درگ) می شود. با کاهش مقاومت هوا، هواپیما می تواند با همان نیروی پیشران موتورها، سرعت بیشتری را تجربه کند و راندمان سوخت بالاتری داشته باشد.